Toyota Carina E - takie samochody nie są już produkowane
Są samochody, które mogą wybaczyć pewne zaniedbania w eksploatacji i konserwacji ich właścicieli. Wpływa na to jakość ich wykonania, czyli jakość użytych materiałów, dokładność montażu, odpowiednie kwalifikacje personelu odpowiedzialnego za proces produkcyjny, czy normy rządzące produkcją. Zdecydowanie jednym z tych aut o ponadprzeciętnej trwałości i wykonaniu jest Toyota Carina E. Zakup zadbanego egzemplarza z zaufanego źródła powinien uchronić nowego właściciela przed niespodziewanymi wydatkami.
Produkty japońskiego producenta od wielu lat cieszą się doskonałą opinią. Prawie wszystkie modele uważane są za trwałe, niezawodne i bezawaryjne w eksploatacji. Jednak Toyota Carina E, na tle innych opracowań japońskiego koncernu, wyróżnia się… legendarną trwałością i niezawodnością.
Prezentowana generacja zadebiutowała w 1992 roku. Zastąpił generację produkowaną od 1987 roku w ofercie japońskiego producenta. W 1993 roku w ofercie pojawiły się silniki Lean Burn - na ubogą mieszankę (omówione poniżej). W 1996 roku model przeszedł subtelny lifting. Jednocześnie sfinalizowano projekt zawieszenia, zmieniono kształt osłony chłodnicy oraz zastosowano dodatkowe wzmocnienia konstrukcyjne.
Nowy model stanął przed trudnym zadaniem, musiał konkurować na europejskim rynku z tak atrakcyjnymi modelami jak VW Passat czy Opel Vectra. Jednocześnie wspomniane samochody europejskich producentów nie były obciążone irracjonalnie wysokim cłem, co powodowało, że atrakcyjność ciekawego samochodu z Kraju Kwitnącej Wiśni mocno tłumiła wygórowana cena. Dlatego japoński producent zdecydował się przenieść produkcję do Europy.
W 1993 roku w Burnaston i Deeside otwarto brytyjską fabrykę Toyoty. Pierwsza Carina, oznaczona literą E dla Europy, zjechała z linii montażowej w drugiej połowie roku. Transfer produkcji do Europy okazał się strzałem w dziesiątkę. Cena stała się na tyle atrakcyjna, że samochód stał się bardzo popularny i mógł z łatwością konkurować z europejskimi modelami. Zwłaszcza na rynku brytyjskim, gdzie jest wiele ofert odsprzedaży Carina E.
Obawy jakościowe związane z przeniesieniem produkcji samochodów z Japonii do Europy okazały się bezpodstawne. Pozycje Carina E w rankingach niezawodności potwierdzają, że japońskiemu producentowi udało się wdrożyć i wdrożyć japońskie standardy jakości w procesie produkcji samochodów oraz w kraju europejskim.
Początkowo Carina E była oferowana w dwóch wersjach nadwozia, jako czterodrzwiowa limuzyna executive i praktyczny pięciodrzwiowy liftback. Na początku 1993 roku do oferowanych wersji dodano wersję kombi o nazwie Sportswagon przez japońskiego producenta. Wszystkie trzy odmiany charakteryzowały się „licznymi załamaniami”, dzięki czemu udało się uzyskać bardzo niski współczynnik oporu powietrza Cx = 0,30. W tamtym czasie był to wynik godny pozazdroszczenia. Te zaokrąglenia sprawiły jednak, że auto nie wyróżniało się stylistycznie na tle konkurencji. Wielu uważało sylwetkę za... bezbarwną i matową.
Obecnie linia nadwozia Carina E wygląda tak nowocześnie, jak przycisk spryskiwacza we Fiacie 126P. Dzięki licznym zaokrągleniom samochód różni się stylistycznie od dzisiejszych trendów projektowych. Linia jaką rysuje się auto pochodzi z początku lat 90-tych i niestety nie da się tego ukryć. Są jednak tacy, którzy twierdzą, że bezbarwna konstrukcja auta jest bardziej zaletą niż wadą, ponieważ auto starzeje się powoli. Myślę, że coś w tym jest.
Możesz czuć się komfortowo podczas jazdy samochodem. Krzesła są wygodne, choć słabo wyprofilowane. Podczas dynamicznego pokonywania zakrętów nie gwarantują odpowiedniego podparcia bocznego. Zakres regulacji siedziska jest wystarczający. Dodatkowo fotel kierowcy jest regulowany w odcinku lędźwiowym. Dzięki temu nawet długa podróż nie jest tak męcząca.
Kierownica jest regulowana tylko w płaszczyźnie pionowej. Jednak odpowiednio duży zakres regulacji siedziska pozwala na dobranie odpowiedniej pozycji za kierownicą. Kabina samochodu jest przestarzała i reprezentuje typową japońską szkołę projektowania. To znaczy …. brak projektu. Deska rozdzielcza jest do bólu prosta i czytelna. Nie zaszkodziłoby trochę więcej wyobraźni i polotu, charakterystycznego dla francuskich samochodów. Wszystkie wskaźniki i przyciski są tam, gdzie powinny. Jazda jest intuicyjna i bezproblemowa. Dźwignia zmiany biegów jest krótka i dobrze leży w dłoni. Koła zębate, choć pracują płynnie, mają zbyt długi skok. Jest to szczególnie widoczne podczas dynamicznego przyspieszania, gdy zmiana poszczególnych biegów trwa zbyt długo.
W kategorii bagażnika Carina E zadowoli nawet najbardziej wymagających niezadowolonych. Bagażnik w zależności od typu mieści od 470 litrów (liftback) do 545 litrów (sedan). Co prawda nadkola są penetrujące, a but nie jest idealnym prostopadłościanem, ale przy tak dużej przestrzeni można go dobrze wykorzystać. Jego przestronność gwarantuje beztroski i beztroski pakiet wakacyjny dla cztero lub nawet pięcioosobowej rodziny. Istnieje możliwość złożenia asymetrycznie podzielonej sofy i zwiększenia przestrzeni ładunkowej do ponad 1 dm200. Uzyskana gładka podłoga to zaleta, która sprawia, że pakowanie nawet długich i ciężkich przedmiotów nie stanowi problemu. Minusem jest wysoki próg załadunku, co oznacza, że pakując ciężkie przedmioty, trzeba je podnieść na znaczną wysokość.
Samochód jest stosunkowo neutralny. Owszem, w szybkich zakrętach wykazuje lekką tendencję do wyginania się z przodu zakrętu, ale jest to powszechne we wszystkich samochodach z napędem na przednie koła. Ponadto może zachowywać się nieprzewidywalnie (odrzucać) z ostrą separacją gazu na szybko przechodzącym łuku. Dzieje się tak jednak tylko wtedy, gdy zakręt jest wykonywany zbyt szybko.
Prawie wszystkie samochody są wyposażone w ABS. Droga hamowania od 100 km/h to około 44 m, co jak na dzisiejsze standardy nie jest najlepszym wynikiem.
Jeśli chodzi o układy napędowe, japoński producent przewidział kilka opcji, w tym jednostki wysokoprężne. Podstawowy silnik montowany w Carinie E ma pojemność roboczą 1.6 dm3 i kilka opcji mocy (w zależności od daty produkcji i zastosowanej technologii): od 99 do 115 KM.
Duża grupa modeli prezentowanych na rynku wtórnym wyposażona jest w silniki o pojemności 2.0 dm3. Również w przypadku tych silników występują różnice w mocy, która waha się od 126 do 175 KM. Jednak najbardziej popularna jest odmiana 133 koni.
Kompromisem pomiędzy jednostkami 1.6 i 2.0 jest silnik 1.8 dm3, wydany w 1995 roku.
Carina E z tym silnikiem ma moc 107 KM. i maksymalny moment obrotowy 150 Nm. Silnik wykonany jest w technice 16-zaworowej. Opisywana jednostka to ciekawa alternatywa dla osób poszukujących dynamicznego, zwinnego a zarazem ekonomicznego auta. W przeciwieństwie do jednostki 2.0 spala znacznie mniej paliwa, co staje się coraz droższe. Jednak w porównaniu do jednostki 1.6 ma lepszą zwrotność i porównywalne zużycie paliwa.
Jednostka 1.8 ma korzystną krzywą momentu obrotowego. Maksymalna wartość osiągana jest na poziomie 2,8 tys. rpm, co jest doskonałą wartością, biorąc pod uwagę
16-zaworowa technologia silnika. Dzięki temu auto skutecznie przyspiesza od 2,5 tys. obr/min
Jednostka 1.8 przyspiesza od 100 do 11 km/hw nieco ponad 190 sekund i osiąga prędkość maksymalną XNUMX km/h.
W urządzeniu oznaczonym symbolem 7A-FE japoński producent zastosował nowatorskie rozwiązanie o nazwie Lean Burn. Podstawowym atutem wdrożenia tej technologii jest zastosowanie w silniku ubogiej mieszanki paliwowo-powietrznej. W normalnych warunkach stosunek dawki powietrza do dawki paliwa w cylindrach wynosi 14,7:1. Jednak w technologii Lean Burn udział powietrza w mieszance jest większy niż w tradycyjnym silniku (stosunek 22:1). Powoduje to znaczne oszczędności na dozowniku.
Aby w pełni wykorzystać technologię stosowaną przez Toyotę, zwróć uwagę na diodę ekonomizera znajdującą się wśród wskaźników na desce rozdzielczej. Świeci się na zielono, gdy silnik pracuje na ubogim stanie. Jednak przy pełnym wykorzystaniu możliwości silnika komputer sterujący przełącza urządzenie do normalnej pracy. Wtedy dynamika auta jest znacząca
wzrasta - wraz ze zużyciem paliwa.
Jednak nawet przy dynamicznej jeździe średnie zużycie paliwa wynosi około 7,5 litra na każde 100 przejechanych kilometrów. Biorąc pod uwagę moc, wymiary i wagę auta jest to dopuszczalna wartość. Co więcej, konkurenci w tej klasie palą znacznie więcej, jak Honda Accord czy Ford Mondeo.
Problemem silników wykonanych w technologii Lean Burn jest trwałość sondy lambda. Uboga mieszanka paliwowo-powietrzna oznacza, że ten element wymaga częstszej wymiany. A cena nie jest najniższa. Ponadto trudno o dobry i odpowiedni zamiennik, co zmusza właściciela Carina E do zakupu oryginalnej części w cenie przekraczającej 1 zł. Przy koszcie auta na poziomie 500 tys. zł cena zdecydowanie za wysoka.
Однако это самый большой и единственный недостаток двигателя. В остальном аппарат заслуживает похвалы. Он обеспечивает хорошую динамику, экономичен, не вызывает проблем в эксплуатации. В основном обслуживание двигателя сводится к замене жидкостей, фильтров, ремня ГРМ (каждые 90 км). Правильно обработанный двигатель преодолевает расстояние без проблем
400 - 500 tys. Km.
W przypadku przebiegu powyżej 200 tys. km sprawdź stan oleju.
W przypadku Carina E trudno mówić o najczęstszych usterkach. Jakość poszczególnych elementów auta stoi na najwyższym poziomie iw zasadzie warunki eksploatacji mają decydujący wpływ na trwałość poszczególnych elementów.
Najczęstsze (co nie znaczy często!) Zarejestrowane awarie to wspomniana wcześniej sonda lambda w silnikach Lean Burn, czasami psuje się czujnik ABS, zawodzą zamki i elektryczne szyby, przepalają się żarówki reflektorów. Występują problemy z układem chłodzenia (wycieki), luzy w mechanizmie kierowniczym i zużycie przewodów hamulcowych. Łączniki stabilizatora to elementy zawieszenia, które również wymagają dość częstej wymiany. Jednak na ten element istotny wpływ ma jakość polskich dróg.
Najlepszym wyznacznikiem jakości samochodu są jego użytkownicy. Pokolenie Carina, oznaczone symbolem E od 1992 do 1998 roku, cieszy się dużym uznaniem. Świadczą o tym nie tylko statystyki niezawodności, ale także ceny samochodów używanych na rynku wtórnym. Ludzie, którzy mają Karinę, rzadko chcą się jej pozbyć. To auto, które nie sprawia problemów eksploatacyjnych, co pozwala zapomnieć o godzinach otwarcia lokalnych warsztatów.
Jest ceniony przez użytkowników przede wszystkim za niezawodność i przestronność. Pojemny bagażnik ułatwia spakowanie się na podróż. Ekonomiczne silniki 1.6 i 1.8 pozwalają cieszyć się stosunkowo tanią eksploatacją i zapewniają dobre osiągi. Opcja 2.0 gwarantuje bardzo dobre osiągi, ale nie jest już tak ekonomiczna.
Fot. www.autotypes.com
