Modernizacja samolotów dowództwa strategicznego USA
Siły Powietrzne USA obsługują cztery samoloty Boeing E-4B Nightwatch, które działają jako Centrum Kontroli Ruchu Powietrznego Rządu USA (NEACP).
Zarówno Siły Powietrzne, jak i Marynarka Wojenna USA mają programy modernizacji samolotów w centrach kontroli jądrowej. Siły Powietrzne USA planują zastąpić swoją flotę czterech samolotów Boeing E-4B Nigthwatch platformą o podobnych rozmiarach i osiągach. US Navy z kolei chce wdrożyć odpowiednio wyregulowany Lockheed Martin C-130J-30, który w przyszłości powinien zastąpić flotę szesnastu samolotów Boeing E-6B Mercury.
Wspomniane obiekty to samoloty o znaczeniu strategicznym, umożliwiające komunikację w przypadku zniszczenia lub likwidacji naziemnych ośrodków decyzyjnych USA. Powinny pozwolić władzom rządowym – prezydentowi lub członkom rządu USA (NCA – National Command Authority) przetrwać – podczas konfliktu nuklearnego. Dzięki obu platformom władze USA mogą wydawać odpowiednie zamówienia na międzykontynentalne rakiety balistyczne zlokalizowane w podziemnych kopalniach, bombowce strategiczne z głowicami nuklearnymi oraz okręty podwodne z rakietami balistycznymi.
Operacje „Po drugiej stronie lustra” i „Straż nocna”
W lutym 1961 roku Dowództwo Lotnictwa Strategicznego (SAC) rozpoczęło Operację Po drugiej stronie lustra. Jego celem było utrzymywanie w powietrzu desantowych statków powietrznych pełniących funkcje centrum dowodzenia i kierowania siłami jądrowymi (ABNKP – Airborne Command Post). Do tej misji wybrano sześć samolotów Boeing KC-135A Stratotanker do tankowania, oznaczonych jako EC-135A. Początkowo funkcjonowały jedynie jako latające radiostacje przekaźnikowe. Jednak już w 1964 roku do służby oddano 17 samolotów EC-135C. Były to specjalne platformy ABNCP wyposażone w system ALCS (Airborne Launch Control System), który umożliwia zdalne odpalanie pocisków balistycznych z wyrzutni naziemnych. W następnych dziesięcioleciach zimnej wojny dowództwo SAC używało wielu różnych samolotów ABNCP do prowadzenia operacji po drugiej stronie lustra, takich jak EC-135P, EC-135G, EC-135H i EC-135L.
W połowie lat 60. Pentagon rozpoczął równoległą operację o nazwie Night Watch. Jego celem było utrzymanie gotowości bojowej statków powietrznych pełniących funkcję centrów kontroli ruchu lotniczego Prezydenta oraz władzy wykonawczej państwa (NEACP – National Emergency Airborne Command Post). W razie jakiegokolwiek kryzysu ich rolą była także ewakuacja prezydenta i członków rządu USA. Do realizacji zadań NEACP wybrano trzy cysterny KC-135B zmodyfikowane według normy EC-135J. Na początku lat 70. uruchomiono program wymiany samolotu EC-135J na nowszą platformę. W lutym 1973 roku Boeing otrzymał kontrakt na dostawę dwóch zmodyfikowanych samolotów Boeing 747-200B, oznaczonych jako E-4A. Firma E-Systems otrzymała zamówienie na awionikę i sprzęt komunikacyjny. W 1973 roku Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych zakupiły dwa kolejne B747-200B. Czwarty został wyposażony w nowocześniejszy sprzęt, m.in. satelitarna antena komunikacyjna systemu MILSTAR i dlatego otrzymała oznaczenie E-4B. Wreszcie, do stycznia 1985 roku, wszystkie trzy E-4A zostały podobnie zmodernizowane i również oznaczone jako E-4B. Wybór B747-200B jako platformy Night Watch umożliwił stworzenie centrów rządowych i kontrolnych o wysokim stopniu autonomii. E-4B może zabrać na pokład, oprócz załogi, około 60 osób. W nagłych przypadkach na pokładzie może być zakwaterowanych do 150 osób. Ze względu na możliwość pobierania paliwa w powietrzu czas lotu E-4B jest ograniczony jedynie zużyciem materiałów eksploatacyjnych. Mogą przebywać w powietrzu bez przerwy nawet do kilku dni.
Na początku 2006 roku planowano wycofanie wszystkich E-4B w ciągu trzech lat. W poszukiwaniu połowy oszczędności Siły Powietrzne zasugerowały również, że można wycofać tylko jeden przykład. W 2007 roku plany te porzucono i rozpoczęto stopniową modernizację floty E-4B. Według US Air Force samoloty te mogą być bezpiecznie eksploatowane nie dłużej niż do 2038 roku.
E-4B tankowany przez tankowiec Boeing KC-46A Pegasus. Wyraźnie widać znaczną różnicę w wielkości obu struktur.
Misja TAKAMO
Na początku lat 60. marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych rozpoczęła program wprowadzenia pokładowego systemu łączności z okrętami podwodnymi wyposażonymi w rakiety balistyczne o nazwie TACAMO (Take Charge and Move Out). W 1962 roku rozpoczęto testy samolotu do tankowania KC-130F Hercules. Jest wyposażony w nadajnik częstotliwości radiowej bardzo niskiej częstotliwości (VLF) oraz kabel antenowy, który rozwija się podczas lotu i kończy się obciążnikiem w kształcie stożka. Ustalono wówczas, że w celu uzyskania optymalnej mocy i zasięgu transmisji kabel powinien mieć do 8 km długości i być holowany przez samolot w pozycji niemal pionowej. Z drugiej strony samolot musi wykonywać prawie ciągły lot okrężny. W 1966 roku cztery Hercules C-130G zostały zmodyfikowane do misji TACAMO i oznaczone jako EC-130G. Było to jednak rozwiązanie tymczasowe. W 1969 roku do służby zaczęło wchodzić 12 EC-130Q dla misji TACAMO. Cztery EC-130G zostały również zmodyfikowane w celu spełnienia normy EC-130Q.
