Eurofighter Typhoon

Eurofighter łączy bardzo wysoką zwrotność z zaawansowaną awioniką, co czyni go jednym z najnowocześniejszych i najbardziej wydajnych myśliwców na świecie.

Europejskie konsorcjum Eurofighter chce wziąć udział w przetargu na dostawę myśliwca wielozadaniowego (program „Harpia”) dla Polski, oferując myśliwiec Eurofighter Typhoon. Przewagę konkurencyjną muszą zapewniać konsorcja, transfer technologii i tworzenie miejsc pracy w Polsce.

Program Eurofighter to największy europejski program obronny w historii. Do tej pory dziewięciu użytkowników zamówiło 623 myśliwce tego typu, w tym: Arabia Saudyjska – 72, Austria – 15, Hiszpania – 73, Katar – 24, Kuwejt – 28, Niemcy – 143, Oman – 12, Włochy – 96 oraz Stany Zjednoczone. Stany. Brytania – 160. Ponadto 9 marca br. Arabia Saudyjska ogłosiła zamiar zakupu dodatkowych 48 myśliwców Eurofighter, a kolejne kontrakty są w trakcie negocjacji.

Kraje wchodzące w skład konsorcjum Eurofighter GmbH podzieliły się w nim swoimi udziałami w następujący sposób: Niemcy i Wielka Brytania po 33%, Włochy 21% i Hiszpania 13%. W bezpośrednią pracę zaangażowane były następujące firmy: Niemcy – DASA, później EADS; Wielka Brytania – British Aerospace, później BAE Systems, Włochy – Alenia Aeronautica i Hiszpania – CASA SA. W wyniku dalszej transformacji przemysłowej Airbus Defence and Space (ADS) nabył ponad 46% udziałów w Niemczech i Hiszpanii (przy narodowych oddziałach Airbusa w Niemczech 33% i Airbusa w Hiszpanii 13%), BAE Systems pozostało wykonawcą w Wielkiej Brytanii i BAE Systems we Włoszech, dziś jest to Leonardo SpA

Główne elementy płatowca produkowane są w siedmiu różnych fabrykach. W Wielkiej Brytanii dawna fabryka English Electric w Samlesbury, później należąca do BAe i BAE Systems, została sprzedana w 2006 roku amerykańskiemu producentowi konstrukcji lotniczych Spirit AeroSystems, Inc. z Wichitii. Część tylna kadłuba jest tu nadal produkowana dla połowy Eurofighterów. Główna fabryka Wharton, w której odbywa się montaż końcowy Eurofighterów dla Wielkiej Brytanii i Arabii Saudyjskiej, również kiedyś należała do English Electric, a od 1960 roku do British Aircraft Corporation, która połączyła się z Hawker Siddeley w 1977 roku, tworząc British Aerospace – dziś Systemy BAE. Warton produkuje również przednie kadłuby, osłony kokpitu, usterzenie ogonowe, garb tylny i statecznik pionowy oraz klapy wewnętrzne. W Niemczech były też trzy fabryki. Niektóre komponenty zostały wyprodukowane w Aircraft Services Lemwerder (ASL) zlokalizowanym w Lemwerder koło Bremy, którego fabryki były wcześniej własnością Vereinigte Flugtechnische Werke (VFW) z Bremy, firmy powstałej z połączenia Focke-Wulfa z Weserflug z Lemwerderu. ale w 2010 roku to przedsiębiorstwo zostało zamknięte, a produkcję przeniesiono do dwóch innych zakładów. Drugi to zakład w Augsburgu należący wcześniej do Messerschmitt AG, a od 1969 r. do Messerschmitt-Bölkow-Blohm. W wyniku kolejnych fuzji zakład ten był własnością DASA, później EADS, a obecnie jest częścią Airbus Defence and Space jako spółka zależna Premium AEROTEC. Główny zakład produkcji ADS znajduje się w Manching między Monachium a Norymbergą, gdzie odbywa się montaż końcowy niemieckich myśliwców Eurofighter, budowano tu także myśliwce dla Austrii. Oba niemieckie zakłady produkują centralną część kadłuba, kompletują instalacje hydrauliczne i elektryczne oraz system sterowania.

We Włoszech elementy konstrukcyjne płatowca produkowane są w dwóch fabrykach. Zakład w Foggi należy do dywizji struktur lotniczych – Divisione Aerostrutture. Z kolei zakład w Turynie, w którym odbywa się montaż końcowy Eurofighterów dla Włoch i myśliwców dla Kuwejtu, należy do dywizji lotniczej Divisione Velivoli. Fabryki te produkują resztę tylnego kadłuba, a dla wszystkich maszyn: lewe skrzydło i klapy. Natomiast w Hiszpanii tylko jedna fabryka, zlokalizowana w Getafe pod Madrytem, ​​zajmuje się produkcją głównych elementów płatowca. Tutaj odbywa się montaż końcowy samolotów dla Hiszpanii, a ponadto produkowane są prawe skrzydła i szczeliny do wszystkich maszyn.

Chodzi o szybowiec. Ale produkcja myśliwca Eurofighter obejmuje również wspólnie opracowane i wyprodukowane silniki odrzutowe z bypassem z turbiną gazową. W tym celu powołano konsorcjum EuroJet Turbo GmbH z siedzibą w Hallbergmoos koło Monachium w Niemczech. Początkowo obejmowała następujące firmy z czterech krajów partnerskich: Rolls-Royce plc z Derby w Wielkiej Brytanii, Motoren-und Turbinen-Union GmbH (MTU) Aero Engines AG od Allaha na północno-zachodnich przedmieściach Monachium, Fiat Aviazione z Rivalta di Torino (na obrzeżach Turynu) z Włoch i Sener Aeronáutica z Hiszpanii. Ta ostatnia firma jest obecnie reprezentowana w konsorcjum Eurojet przez Industria de Turbo Propulsores (ITP), której właścicielem jest Sener. Zakład ITP znajduje się w Zamudio w północnej Hiszpanii. Z kolei Fiat Aviazione we Włoszech został przekształcony w Avia SpA z tymi samymi zakładami w Rivalta di Torino, z których 72% należy do holdingu finansowego Space2 SpA z Mediolanu, a pozostałe 28% do Leonardo SpA.

Silnik napędzający Eurofightera, EJ200, jest również wynikiem wspólnych wysiłków projektowych. Podział udziału w kosztach, pracach i zyskach poszczególnych krajów jest taki sam jak w przypadku szybowca: Niemcy i Wielka Brytania po 33%, Włochy 21% i Hiszpania 13%. EJ200 posiada trzystopniowy, całkowicie „zamknięty” wentylator, tj. każdy stopień ma integralną tarczę z łopatkami i pięciostopniową sprężarkę niskiego ciśnienia na drugim wale, w którym trzy stopnie są w formie „Zamknij”. Wszystkie łopatki sprężarki mają strukturę monokrystaliczną. Jeden ze sterów sprężarki wysokiego ciśnienia ma regulację skoku, aby kontrolować przepływ w stosunku do pompy. Oba wały, niskiego i wysokiego ciśnienia napędzane są przez jednostopniowe turbiny. Pierścieniowa komora spalania posiada układ chłodzenia i kontroli spalania. W obecnej wersji maksymalny ciąg silnika wynosi 60 kN bez dopalacza i 90 kN z dopalaczem.