Ukraińskie centaury

Doświadczona łódź szturmowa DShK-01 projektu 58503 „Kientavr-LK” podczas ceremonii chrztu.

Odradzający się Wijskowo-Morski Syły Ukrajina i stopniowo modernizowany Wijskowo-Morski Syły Ukrajina otrzymają wkrótce dwa nowe okręty wojenne. „Okręty” to może przesadzone określenie dla jednostek o wyporności 54 ton, ale zdziesiątkowana stratami poniesionymi w wyniku aneksji Krymu, a wcześniej latami niedofinansowania, marynarka wojenna naszego wschodniego sąsiada odmładza się stopniowo wzmacniając swój potencjał , które Kijowskie Ministerstwo Obrony konsekwentnie realizuje w ramach Państwowego Programu rozwoju uzbrojenia i sprzętu wojskowego do 2021 roku.

14 września w Kijowie zwodowano eksperymentalną desantową łódź szturmową DShK-01. Buduje go prywatna spółka akcyjna PrJSC PrJSC Zavod Kuznya na Rybalskoye, do 2017 roku znana jako PrJSC PrJSC Zavod Leninskaya Kuznya. O randze tego wydarzenia świadczy obecność na uroczystości Sekretarza Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy Aleksandra Turczynowa, Ministra Obrony Generała Stepana Połtoraka i dowódcy Ukraińskich Sił Morskich. Igor Woronczenko, a także przedstawiciele wojskowi zaprzyjaźnionych krajów, w tym także dyplomata obronny RP, kom. Macieja Nałęcza. Cztery dni później w tym samym zakładzie bez rozgłosu wypuszczono bliźniaczy DShK-02.

Jednostka projektowa 58181 „Kientavr” (polski centaur) została opracowana przez Centrum Badawczo-Projektowe Przemysłu Okrętowego (NPCS) w Mikolovie pod kierownictwem głównego projektanta Siergieja Krivki. Wykorzystano doświadczenia zdobyte podczas budowy i eksploatacji seryjnych małych artyleryjskich łodzi pancernych projektu 58155 „Gyurza-M” (patrz V&T 4/2015). Inicjatywa rozwoju takich jednostek dla WMSU i Służb Operacji Specjalnych wyszła z IPCK i szybko została przejęta przez Departament Obrony. Klientela powinna stanowić asymetryczną odpowiedź na rosyjskie zagrożenie w rejonie Morza Czarnego i Azowskiego i – wraz z Gyurza-M – dzięki prostocie konstrukcji i niewielkim gabarytom, a co za tym idzie dużej mobilności strategicznej, pozwolić na szybkie wzmocnienie sił morskich w prawie każdym regionie.

Projekt techniczny nr 58181 został ukończony do końca 2015 roku, a para łodzi została zamówiona w ramach kontraktu podpisanego 24 maja 2016 roku pomiędzy Ministerstwem Obrony Narodowej a Leninską Kuznią. W tym czasie DPKK przekazało dokumentację techniczną łodzi zakładowi, który zbudował już jednostki projektu 58155. Tymczasem z nieznanych powodów zakład odmówił dalszej współpracy z DPKK i samodzielnie przygotował dokumentację roboczą, dokonując szeregu zmian do tego. W rezultacie numer projektu zmieniono na 58503, a oznaczenie zmieniono na „Kientavr-LK” (od „Kuźni Lenina”). Stępka łodzi o numerach konstrukcyjnych 01032 i 01033 odbyła się 28 grudnia 2016 roku. Co ciekawe, na obu obiektach znajdują się tablice pamiątkowe (tzw. tablice domniemane) ze starym numerem projektu.

Odpowiedź asymetryczna

Pomysł Kientawry opiera się na rozwiązaniach szwedzkich i rosyjskich - Stridsbåt 90 oraz konstrukcji 03160 Raptor i podobnie jak prototypy przeznaczony jest do szybkiego przemieszczania grup sił specjalnych, rozpoznania, stawiania min i przeciwsiły w obszarach przybrzeżnych. Ukraińska łódź jest jednak większa (patrz tabela), więc może przewozić więcej żołnierzy i cięższą broń. Jednocześnie udało się zachować prawie takie samo płytkie zanurzenie kadłuba, co sprzyja operacjom na rzekach i w strefie przybrzeżnej. Zamiarem WMSU i SSO jest wykorzystanie Klientów na Morzu Azowskim i części Morza Czarnego w rejonie Krymu.

Konstrukcja przecinaka wykonana jest ze stali, w przeciwieństwie do Stridsbåt i Raptor, które wykonane są ze stopów aluminium. Układ jednostki powiela powyższe rozwiązania: na dziobie znajduje się opuszczona rampa prowadząca do wnętrza kadłuba, dalej kabina załogi i pomieszczenie manewrowe, pod nimi salon, za nimi centralnie położony przedział wojskowy, który może pomieścić do 32 operatorów (mają oni dostęp do rampy dziobowej zapewniającej bezpieczne zejście do brzegu lub płytkiej wody), a koniec kadłuba zajmuje siłownia. Przedziały bojowe i powietrznodesantowe oraz przedział silnikowy chronione są stalowym pancerzem o grubości 8 mm, który chroni przed odłamkami broni strzeleckiej oraz odłamkami granatów moździerzowych i pocisków artyleryjskich. Na rufie znajduje się kotwica z iglicą, która ułatwia wyjście z brzegu lub płytkiej wody.

Zespół napędowy tworzą dwa silniki wysokoprężne Caterpillar o łącznej mocy 2800 kW/3808 KM, napędzające dwa silniki Hamilton Jet z rewersyjnymi sterami strumieniowymi. To dzięki rezygnacji ze śrub (które są obecne w Gyurzach-M) udało się utrzymać niskie zanurzenie jednostek. Wspomniane śmigła były również jednym z powodów, dla których budowa tych prostych jednostek trwała stosunkowo długo, gdyż pierwotny plan zakładał wykorzystanie produktów Rolls-Royce KaMeWa. Według doniesień mediów łodzie o wyporności 54,5 tony powinny osiągać prędkość do 50 węzłów, ale bardziej prawdopodobna wartość to 35-40 węzłów.