System THAAD
Prace nad THAAD rozpoczęły się w 1987 roku, koncentrując się na naprowadzaniu termicznym, rozwiązaniach chłodzących i szybkości systemu. Zdjęcie MDA
Terminal High Altitude Area Defense (THAAD) to system obrony przeciwrakietowej będący częścią zintegrowanego systemu znanego jako Ballistic Missile Defense System (BMDS). THAAD to system mobilny, który można w bardzo krótkim czasie przetransportować w dowolne miejsce na świecie, a po wdrożeniu natychmiast wykorzystać do walki z pojawiającymi się zagrożeniami.
THAAD jest odpowiedzią na zagrożenie, jakie stwarza atak rakiet balistycznych z użyciem broni masowego rażenia. Zasada działania kompleksu przeciwrakietowego polega na zniszczeniu wrogiego pocisku balistycznego dzięki energii kinetycznej uzyskiwanej podczas zbliżania się do celu (hit-to-kill). Zniszczenie głowic bojowych bronią masowego rażenia na dużych wysokościach znacznie zmniejsza zagrożenie ich celów naziemnych.
Prace nad systemem przeciwrakietowym THAAD rozpoczęto w 1987 roku, kluczowymi obszarami były głowica naprowadzająca na podczerwień celu, szybkość systemu sterowania oraz zaawansowane rozwiązania chłodzące. Ten ostatni element jest kluczowy ze względu na dużą prędkość nadlatującego pocisku oraz kinetyczny sposób trafienia w cel - samonaprowadzająca się głowica musi zachować maksymalną celność do ostatniej chwili lotu. Ważnym wyróżnikiem systemu THAAD była możliwość zwalczania pocisków balistycznych w atmosferze ziemskiej i poza nią.
W 1992 roku podpisano 48-miesięczną umowę z firmą Lockheed na fazę demonstracyjną. Armia USA pierwotnie chciała wdrożyć system obrony przeciwrakietowej o ograniczonych możliwościach i oczekiwano, że zostanie to osiągnięte w ciągu 5 lat. Następnie ulepszenia miały być wykonane w formie bloków. Początkowe nieudane próby doprowadziły do opóźnień w programie, a punkt odniesienia został opracowany dopiero osiem lat później. Powodem tego była ograniczona liczba testów, w wyniku czego wiele błędów systemu zostało wykrytych dopiero podczas jego praktycznego sprawdzenia. Ponadto po nieudanych próbach pozostawiano zbyt mało czasu na analizę danych i ewentualne poprawki w systemie. Ogromna potrzeba uruchomienia go w jak najkrótszym czasie doprowadziła do niedostatecznego wyposażenia pierwszych antyrakiet w odpowiednią aparaturę pomiarową, która umożliwia zebranie optymalnej ilości danych niezbędnych do prawidłowego rozwoju systemu. Kontrakt został również skonstruowany w taki sposób, że ryzyko wzrostu kosztów w wyniku programu testowego spadło głównie po stronie publicznej ze względu na sposób, w jaki wszystko zostało sfinansowane.
Po zidentyfikowaniu problemów przystąpiono do dalszych prac, a po trafieniu w cel 10. i 11. rakiety przechwytującej podjęto decyzję o przeniesieniu programu do kolejnego etapu rozwoju, co miało miejsce w 2000 roku. W 2003 roku doszło do wybuchu w zakładach produkujących m.v. dla systemu THAAD, co prowadzi do dalszych opóźnień w realizacji programu. Jednak w roku podatkowym 2005 był w dobrej formie na czas iw ramach budżetu. W 2004 roku zmieniono nazwę programu z „Obrona Strefy Wysokogórskiej Teatru Operacji” na „Obrona Strefy Wysokogórskiej Terminala”.
W latach 2006-2012 przeprowadzono serię udanych testów całego systemu, a sytuacje, w których nie zestrzelono celu lub przerwano test, nie wynikały z wad systemu THAAD, więc cały program może pochwalić się 100% skutecznością w przechwytywaniu rakiet balistycznych. Realizowane scenariusze obejmowały przeciwdziałanie pociskom balistycznym krótkiego i średniego zasięgu, w tym neutralizację ataków dużą liczbą pocisków. Poza strzelaniem część testów wykonano dodatkowo w warstwie oprogramowania poprzez dostarczenie systemowi odpowiednich danych symulujących zestaw założeń do danego testu oraz sprawdzenie jak całość poradzi sobie z tym w określonych warunkach. W ten sposób próba odparcia ataku pociskiem balistycznym z kilkoma głowicami, celowanie indywidualne.
