P-51 Mustang w wojnie koreańskiej

Podpułkownik Robert „Pancho” Pasqualicchio, dowódca 18. FBG, okrąża swojego Mustanga o nazwie „Ol 'NaD SOB” („Napalmowy sukinsyn”); Wrzesień 1951 Pokazany samolot (45-11742) powstał jako P-51D-30-NT i był ostatnim Mustangiem produkowanym przez North American Aviation.

Mustang, legendarny myśliwiec, który przeszedł do historii jako ten, który złamał potęgę Luftwaffe w latach 1944-1945, kilka lat później w Korei odegrał dla niego niewdzięczną i nieodpowiednią rolę jako samolot szturmowy. Jego udział w tej wojnie interpretowany jest do dziś – niezasłużenie! – bardziej jako ciekawostka niż czynnik, który wpłynął, a nawet wpłynął na wynik tego konfliktu.

Wybuch wojny w Korei był tylko kwestią czasu, gdyż Amerykanie i Rosjanie arbitralnie podzielili kraj na pół w 1945 r., kierując powstaniem dwóch wrogich sobie państw – komunistycznego na północy i kapitalistycznego na południu, trzy lata później.

Choć wojna o kontrolę nad Półwyspem Koreańskim była nieunikniona, a konflikt wybuchał latami, armia Korei Południowej była do niej zupełnie nieprzygotowana. Nie miała pojazdów opancerzonych i praktycznie nie miała sił powietrznych – Amerykanie woleli zrzucić ogromne nadwyżki samolotów pozostawione na Dalekim Wschodzie po II wojnie światowej, niż przekazać je sojusznikowi z Korei, aby nie „zakłócić równowagi sił w regionie” ”. Tymczasem wojska KRLD (KRLD) otrzymały od Rosjan w szczególności dziesiątki czołgów i samolotów (głównie myśliwce Jak-9P i samoloty szturmowe Ił-10). O świcie 25 czerwca 1950 roku przekroczyli 38 równoleżnik.

„Latające tygrysy Korei”

Początkowo Amerykanie, główni obrońcy Korei Południowej (choć siłami ONZ ostatecznie stało się 21 krajów, 90% wojska pochodziło ze Stanów Zjednoczonych) nie byli gotowi do odparcia ataku na taką skalę.

Części Sił Powietrznych USA zostały zgrupowane w FEAF (Far East Air Force), tj. Siły Powietrzne Dalekiego Wschodu. Ta niegdyś potężna formacja, choć administracyjnie nadal składała się z trzech armii Sił Powietrznych, według stanu na dzień 31 maja 1950 r. miała na służbie tylko 553 samoloty, w tym 397 myśliwców: 365 F-80 Shooting Star i 32 dwukadłubowe, dwusilnikowe F- 82 z napędem tłokowym. Trzon tych sił stanowiły 8. i 49. FBG (Grupa Myśliwsko-Bombowa) i 35. FIG (Grupa Myśliwsko-Przechwytująca) stacjonujące w Japonii i będące częścią sił okupacyjnych. Wszystkie trzy, a także 18. FBG stacjonujący na Filipinach, przekonwertowano Mustangi F-1949 na F-1950 w latach 51-80 - kilka miesięcy przed wybuchem wojny koreańskiej.

Przezbrojenie F-80, choć wydawało się, że jest to skok kwantowy (przejście z tłoka na silnik odrzutowy), pchnęło go w głęboką obronę. Były legendy o zasięgu Mustanga. W czasie II wojny światowej myśliwce tego typu przeleciały z Iwo Jimy nad Tokio – około 1200 km w jedną stronę. Tymczasem F-80, ze względu na duże zużycie paliwa, miał bardzo mały zasięg – tylko około 160 km w rezerwie w zbiornikach wewnętrznych. Chociaż samolot mógł być wyposażony w dwa zewnętrzne zbiorniki, co zwiększyło jego zasięg do około 360 km, w tej konfiguracji nie mógł przenosić bomb. Odległość od najbliższych wysp japońskich (Kyushu i Honsiu) do 38 równoleżnika, gdzie rozpoczęły się działania wojenne, wynosiła około 580 km. Co więcej, samoloty wsparcia taktycznego miały nie tylko wlatywać, atakować i odlatywać, ale najczęściej krążyć wokół, gotowe do udzielenia pomocy na wezwanie z ziemi.

Ewentualne przerzucenie jednostek F-80 do Korei Południowej nie rozwiązało problemu. Dla tego typu samolotów wymagane były wzmocnione pasy startowe o długości 2200 m. W tym czasie nawet w Japonii istniały tylko cztery takie lotniska. W Korei Południowej ich nie było, a reszta była w strasznym stanie. Choć podczas okupacji tego kraju Japończycy zbudowali dziesięć lotnisk, to po zakończeniu II wojny światowej Koreańczycy, nie mając praktycznie własnego lotnictwa bojowego, utrzymali w sprawności tylko dwa.

Z tego powodu już po rozpoczęciu wojny nad strefą walki pojawiły się pierwsze F-82 – jedyne dostępne wówczas myśliwce Sił Powietrznych USA, których zasięg pozwalał na tak długie kampanie. Ich załogi wykonały serię lotów rozpoznawczych w rejon stolicy Korei Południowej, Seulu, zdobyty przez wroga 28 czerwca. W międzyczasie Lee Seung-man, prezydent Korei Południowej, naciskał na ambasadora USA, aby zaaranżował dla niego samoloty bojowe, rzekomo chcąc tylko dziesięć Mustangów. W odpowiedzi Amerykanie polecieli dziesięciu południowokoreańskich pilotów do bazy lotniczej Itazuke w Japonii, aby przeszkolić ich do latania F-51. Jednak te, które były dostępne w Japonii, to kilka starszych samolotów, które były używane do holowania celów treningowych. Szkolenie pilotów koreańskich w ramach programu Fight One powierzono ochotnikom z 8. VBR. Dowodził nimi major. Dean Hess, weteran operacji nad Francją w 1944 roku za sterami Thunderbolt.

Wkrótce okazało się, że Mustangi będą wymagały przeszkolenia znacznie więcej niż dziesięciu Koreańczyków. W bazach lotniczych Johnson (obecnie Iruma) i Tachikawa w pobliżu Tokio czekało na złomowanie 37 samolotów tego typu, ale wszystkie wymagały poważnych napraw. Aż 764 Mustangi służyły w Gwardii Narodowej USA, a 794 znajdowały się w rezerwie – musiały jednak zostać sprowadzone z USA.

Doświadczenia z II wojny światowej pokazały, że samoloty napędzane gwiazdami, takie jak Thunderbolt czy F4U Corsair (te ostatnie były z powodzeniem używane w Korei przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych i Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych - czytaj więcej na ten temat). Lotnictwo Międzynarodowe” 8/2019). Mustang, wyposażony w chłodzony cieczą silnik rzędowy, został wystawiony na ogień z ziemi. Edgar Schmued, który zaprojektował ten samolot, ostrzegał przed używaniem go do atakowania celów naziemnych, tłumacząc, że jest on absolutnie beznadziejny w tej roli, ponieważ jeden 0,3-calowy pocisk karabinowy może przebić chłodnicę, a wtedy będziesz miał dwie minuty lotu. przed zgaśnięciem silnika. Rzeczywiście, kiedy Mustangi były wycelowane w cele naziemne w ostatnich miesiącach II wojny światowej, poniosły ciężkie straty w wyniku ostrzału przeciwlotniczego. W Korei było pod tym względem jeszcze gorzej, bo tutaj przeciwnik był przyzwyczajony do ostrzeliwania nisko lecących samolotów. z bronią strzelecką, taką jak pistolety maszynowe.

Dlaczego więc Thunderbolts nie zostały wprowadzone? W chwili wybuchu wojny koreańskiej w Stanach Zjednoczonych było 1167 F-47, choć większość jednostek w czynnej służbie Gwardii Narodowej liczyła zaledwie 265. Decyzja o użyciu F-51 wynikała z faktu, że wszystkie jednostki stacjonujące w tym czasie na Dalekim Wschodzie myśliwce US Air Force używały Mustangów w okresie, zanim zostały one przerobione na odrzutowce (niektóre eskadry zachowały nawet pojedyncze egzemplarze do celów komunikacyjnych). Dlatego wiedzieli, jak nimi zarządzać, a personel naziemny, jak sobie z nimi radzić. Ponadto niektóre z wycofanych z eksploatacji F-51 nadal znajdowały się w Japonii i nie było w ogóle Thunderboltów - a czas uciekał.

Krótko po uruchomieniu programu Bout One podjęto decyzję o przeniesieniu szkolenia pilotów koreańskich do ich kraju. Tego dnia, po południu 29 czerwca, generał MacArthur był tam również, aby zorganizować konferencję z Prezydentem Lee w Suwon. Krótko po wylądowaniu lotnisko zostało zaatakowane przez samoloty północnokoreańskie. Generał i prezydent wyszli na zewnątrz, aby zobaczyć, co się dzieje. Jak na ironię, to właśnie wtedy przybyły cztery Mustangi pilotowane przez amerykańskich instruktorów. Ich piloci natychmiast wypędzili wroga. 2/l. Orrin Fox zestrzelił dwa samoloty szturmowe Ił-10. Sam Richard Burns. Porucznik Harry Sandlin doniósł o myśliwcu Ła-7. Rozradowany prezydent Rhee, odnosząc się do amerykańskich ochotników, którzy walczyli w poprzedniej wojnie o Birmę i Chiny, nazwał ich „latającymi tygrysami Korei”.

Wieczorem tego samego dnia (29 czerwca) premier Australii zgodził się na walkę z Mustangami z 77. Dywizjonu. Był to ostatni dywizjon myśliwski RAAF, który pozostał w Japonii po zakończeniu II wojny światowej. Dowodził nim dowódca sił powietrznych Louis Spence, który na przełomie 1941/42 latał na Kittyhawkach z 3. Dywizjonem RAAF, wykonał 99 lotów nad Afryką Północną i zestrzelił dwa samoloty. Później dowodził Dywizjonem Spitfire (452 ​​Dywizjon RAAF) na Pacyfiku.

Australijczycy rozpoczęli operacje 2 lipca 1950 r. ze swojej bazy w Iwakuni koło Hiroszimy, eskortując bombowce Sił Powietrznych USA. Najpierw eskortowali B-26 Invaders do Seulu, który celował w mosty na rzece Hangang. Po drodze Australijczycy musieli uniknąć ostrego zakrętu z linii ataku amerykańskich F-80, które pomyliły ich z wrogiem. Następnie eskortowali B-29 Yonpo Superfortece. Następnego dnia (3 lipca) rozkazano im zaatakować obszar pomiędzy Suwon i Pyeongtaek. V/Cm Spence zakwestionował informację, że wróg posunął się tak daleko na południe. Zapewniono go jednak, że cel został prawidłowo zidentyfikowany. W rzeczywistości australijskie Mustangi zaatakowały południowokoreańskich żołnierzy, zabijając 29 i raniąc wielu innych. Pierwsza strata eskadry miała miejsce 7 lipca, kiedy zastępca dowódcy eskadry, sierżant Graham Strout, zginął od ognia obrony przeciwlotniczej podczas ataku na stację rozrządową w Samchek.

Uzbrojenie „Mustangi” 127-mm HVAR. Chociaż opancerzenie północnokoreańskich czołgów T-34/85 było na nie odporne, były one skuteczne i szeroko stosowane przeciwko innym sprzętom i stanowiskom ostrzału artylerii przeciwlotniczej.

Doskonała improwizacja

Tymczasem 3 lipca piloci programu Fight One – dziesięciu Amerykanów (instruktorów) i sześciu z Korei Południowej – rozpoczęły działania bojowe z lotniska polowego w Daegu (K-2). Ich pierwszy atak był skierowany na czołowe kolumny 4. Dywizji Zmechanizowanej KRLD, która posuwała się z Yongdeungpo w kierunku Suwon. Następnego dnia (4 lipca) w regionie Anyang na południe od Seulu zaatakowali kolumnę czołgów T-34/85 i innego sprzętu. Pułkownik Keun-Sok Lee zginął w ataku, prawdopodobnie zestrzelony przez ogień przeciwlotniczy, choć według innej wersji wydarzeń nie zdołał wydostać swojego F-51 z lotu nurkowego i rozbił się. W każdym razie był pierwszym pilotem Mustanga, który zginął w wojnie koreańskiej. Co ciekawe, podczas II wojny światowej Lee, wówczas sierżant, walczył (pod przybranym nazwiskiem Aoki Akira) w japońskich siłach powietrznych, latając na myśliwcach Ki-27 Nate z 77. Sentai. Podczas bitwy 25 grudnia 1941 r. nad Rangunem (o ironio z „Latającymi Tygrysami”) został zestrzelony i schwytany.

Niedługo potem podjęto decyzję o czasowym wycofaniu koreańskich pilotów z sił bojowych i umożliwieniu im dalszego szkolenia. W tym celu zostało im sześć Mustangów i Maj. Hess i kapitan. Milton Bellovin jako instruktorzy. W walce zostali zastąpieni ochotnikami z 18. FBG (w większości z tej samej eskadry – 12. FBS), która stacjonowała na Filipinach. Grupa znana jako „Dallas Squadron” i piloci liczyli 338, w tym 36 oficerów. Dowodził nim kapitan Harry Moreland, który podczas II wojny światowej (służąc w 27. FG) wykonał 150 lotów bojowych Thunderbolt nad Włochami i Francją. Grupa przybyła do Japonii 10 lipca i kilka dni później wyjechała do Daegu, gdzie składała się z byłych instruktorów Bout One (z wyjątkiem Hessa i Bellovina).

Kapitan dywizjonu Morelanda przyjął oznaczenie 51. FS (P) – litera „P” (tymczasowy) oznaczała jego improwizowany, tymczasowy charakter. Zaczął walczyć 15 lipca, mając w służbie tylko 16 samolotów. Pierwszym zadaniem dywizjonu było zniszczenie wagonów kolejowych z amunicją porzuconych w Daejeon przez wycofujących się w pośpiechu Amerykanów. Kapitan Moreland, dowódca eskadry, wspominał jeden ze swoich wczesnych dni w Korei:

Lecieliśmy dwoma samolotami na drodze z Seulu do Daejeon z zamiarem zaatakowania wszystkiego, co zawinięte w nasze beczki. Naszym pierwszym celem była para północnokoreańskich ciężarówek, do których ostrzeliliśmy, a następnie obrzuciliśmy napalmem.

Na pobliskich drogach panował duży ruch. Kilka chwil po tym, jak skręciliśmy na południe, zauważyłem duży stóg siana na środku pola, do którego prowadziły ślady stóp. Przeleciałem nisko nad nim i zdałem sobie sprawę, że to zakamuflowany czołg. Ponieważ do tego czasu zużyliśmy już cały napalm, postanowiliśmy sprawdzić, czy nasze półcalowe karabiny maszynowe są zdolne do czegokolwiek. Kule nie mogły przebić pancerza, ale podpaliły siano. Kiedy to się stało, kilka razy przelatywaliśmy nad stogiem siana, aby rozpalić ogień tchnieniem powietrza. Płomień dosłownie zagotował się w zbiorniku – gdy go okrążyliśmy, nagle eksplodował. Inny pilot zauważył: „Jeżeli strzeliłeś taki stóg siana, który iskrzy, wiedziałeś, że jest w tym coś więcej niż siano”.

Pierwszym lotnikiem eskadry, który zginął, był porucznik W. Bille Crabtree, który 2 lipca zdetonował własne bomby podczas ataku na cel w Kwangju. Do końca miesiąca 25. eskadra (P) straciła dziesięć Mustangów. W tym okresie, ze względu na dramatyczną sytuację na froncie, atakował maszerujące kolumny wroga nawet w nocy, chociaż F-51 był dla niego zupełnie nieprzydatny - płomienie z karabinów maszynowych i ostrzał rakietowy oślepiały pilotów.

W sierpniu eskadra Moreland jako pierwsza w Korei wprowadziła 6,5-calowe (165 mm) pociski przeciwpancerne ATAR z głowicą HEAT. 5-calowe (127 mm) pociski HVAR zwykle tylko unieruchamiały czołg, łamiąc gąsienice. Napalm, transportowany w podskrzydłowych czołgach, pozostał do końca wojny najniebezpieczniejszą bronią Mustangów. Nawet jeśli pilot nie trafił bezpośrednio w cel, guma w gąsienicach T-34/85 często zapalała się od ognistego plusku i zapalał się cały czołg. Napalm był również jedyną bronią, której obawiali się północnokoreańscy żołnierze. Kiedy byli ostrzeliwani lub bombardowani, nawet ci uzbrojeni tylko w karabiny piechoty leżeli na plecach i strzelali prosto w niebo.

Kapitan Marvin Wallace, lat 35. FIG wspomina: Podczas ataków napalmem było zaskakujące, że wiele ciał koreańskich żołnierzy nie nosiło śladów ognia. Wynikało to prawdopodobnie z faktu, że zagęszczona w galarecie benzyna spalała się bardzo intensywnie, wysysając cały tlen z powietrza. Ponadto wytwarzał dużo duszącego dymu.

Początkowo piloci Mustangów atakowali tylko przypadkowo napotkane cele, operując w ekstremalnie trudnych warunkach - przy niskiej podstawie chmur, w górzystym terenie, kierując się odczytami kompasu i własną intuicją (bogate zbiory map i zdjęć lotniczych zaginęły, gdy Amerykanie wycofali się z Korei w 1949r.). Skuteczność ich działań znacznie wzrosła od czasu, gdy armia amerykańska na nowo opanowała sztukę celowania radiowego, o której po II wojnie światowej jakby zapomniano.

W wyniku konferencji, która odbyła się 7 lipca w Tokio, dowództwo FEAF zdecydowało o ponownym wyposażeniu sześciu eskadr F-80 w F-51, ponieważ te ostatnie są dostępne. Ilość naprawianych w Japonii Mustangów pozwoliła na wyposażenie ich w 40 FIS z 35. dywizjonu. Eskadra otrzymała Mustangi 10 lipca, a pięć dni później rozpoczęła operacje z Pohang na wschodnim wybrzeżu Korei, gdy tylko batalion inżynieryjny zakończył układanie stalowych perforowanych mat PSP na starym byłym japońskim lotnisku, wtedy oznaczonym K. - 3. Ten pośpiech był podyktowany sytuacją na ziemi – wojska ONZ, cofnięte do Pusan ​​(największego portu w Korei Południowej) w Cieśninie Cuszimskiej, wycofały się wzdłuż całej linii frontu.

Na szczęście wkrótce przybyły pierwsze zagraniczne posiłki. Dostarczył je lotniskowiec USS Boxer, który zabrał na pokład 145 Mustangów (79 z jednostek Gwardii Narodowej i 66 z magazynów Bazy Sił Powietrznych McClelland) oraz 70 przeszkolonych pilotów. Statek wypłynął z Alameda w Kalifornii 14 lipca i dostarczył je do Yokosuki w Japonii 23 lipca w rekordowym czasie ośmiu dni i siedmiu godzin.

Dostawa ta została wykorzystana głównie do uzupełnienia obu dywizjonów w Korei - 51. FS(P) i 40. FIS - do regularnej floty 25 samolotów. Następnie ponownie wyposażono 67. FBS, który wraz z personelem 18. FBG, jego jednostki macierzystej, udał się z Filipin do Japonii. Dywizjon rozpoczął loty bojowe na Mustangach 1 sierpnia z bazy Ashiya na wyspie Kiusiu. Dwa dni później kwatera główna jednostki przeniosła się do Taeg. Tam objął dowództwo nad działającą samodzielnie 51. FS(P), następnie zmienił jej nazwę na 12. FBS i bezceremonialnie mianował nowego dowódcę w stopniu majora (kpt. eskadra). W Daegu nie było miejsca dla drugiego szwadronu, więc 67. szwadron pozostał w Ashiya.

Na dzień 30 lipca 1950 roku siły FEAF dysponowały 264 Mustangami, choć nie wszystkie były w pełni sprawne. Wiadomo, że piloci wykonywali loty na samolotach, które nie miały indywidualnych przyrządów pokładowych. Niektórzy wrócili z uszkodzonymi skrzydłami, ponieważ zużyte lufy karabinów maszynowych pękły podczas strzelania. Osobnym problemem był zły stan techniczny sprowadzanych zza oceanu samolotów F-51. W eskadrach frontów panowało przekonanie, że jednostki Gwardii Narodowej, które miały oddać swoje samoloty na potrzeby toczącej się wojny, pozbyły się tych, które miały największe zasoby (nie licząc tego, że Mustangi nie były produkowane od 1945 roku, więc wszystkie istniejące jednostki, nawet zupełnie nowe, które nigdy nie są używane, były „stare”). Tak czy inaczej awarie i awarie, zwłaszcza silników, okazały się jedną z głównych przyczyn zwielokrotnienia strat wśród pilotów F-51 nad Koreą.

Pierwsze odosobnienie

Walka o tzw. przyczółek w Busan była wyjątkowo zacięta. Rankiem 5 sierpnia dowódca 67. FPS major S. Louis Sebil poprowadził wartownię trzech Mustangów do ataku na kolumnę zmechanizowaną znajdującą się w pobliżu wsi Hamchang. Samochody właśnie przedzierały się przez rzekę Naktong, kierując się na przyczółek mostowy, z którego oddziały KRLD nacierały na Taegu. Samolot Sebilla był uzbrojony w sześć rakiet i dwie 227-kilogramowe bomby. Przy pierwszym podejściu do celu jedna z bomb utknęła na wyrzutniku, a pilot, próbując odzyskać kontrolę nad oszałamiającym F-51, chwilowo stał się łatwym celem do ostrzału z ziemi. Po zranieniu poinformował swoich skrzydłowych o ranie, prawdopodobnie śmiertelnej. Po przekonaniu ich, by spróbowali dostać się do Daegu, odpowiedział: „Nie mogę tego zrobić”. Odwrócę się i wezmę sukinsyna. Następnie zanurkował w kierunku kolumny wroga, wystrzelił rakiety, otworzył ogień z karabinu maszynowego i zderzył się z transporterem opancerzonym, powodując wybuch bomby zablokowanej pod skrzydłem. Do tego aktu Mei. Sebilla została pośmiertnie odznaczona Medalem Honoru.

Wkrótce potem lotnisko w Daegu (K-2) znalazło się zbyt blisko linii frontu i 8 sierpnia dowództwo 18. FBG zostało zmuszone do wycofania się wraz z 12. FBG do bazy Ashiya. Tego samego dnia druga eskadra 3 FPG 35 FIS odwiedziła Pohang (K-39), odbierając Mustangi zaledwie dzień wcześniej. W Pohang dołączyli do stacjonującego tam 40. FIS, ale też nie na długo. Załoga naziemna, która obsługiwała samolot w dzień, musiała odpierać ataki partyzantów próbujących włamać się na lotnisko pod osłoną nocy. Ostatecznie, 13 sierpnia, nieprzyjacielska ofensywa zmusiła cały 35. FIG do wycofania się przez Cieśninę Tsushima do Tsuiki.

8. FBG był ostatnim z Mustangów, który zmienił bieg, nie tracąc ani dnia pracy. Rankiem 11 sierpnia piloci dwóch dywizjonów kompozytowych - 35. i 36. FBS - wystartowali z Itazuke na pierwszy lot F-51 nad Koreą i ostatecznie wylądowali w Tsuiki, gdzie są od tego czasu. Tego dnia kapitan Charles Brown z 36. FBS namierzył północnokoreański T-34/85. Odpowiedział z ogniem i precyzją. Nie wiadomo czy był to pocisk armatni, bo załogi atakowanych czołgów oddziałów KRDL otwierały wszystkie włazy i strzelały do ​​siebie z karabinów maszynowych! W każdym razie, kapitanie. Brown miał wątpliwy zaszczyt być prawdopodobnie jedynym pilotem w tej wojnie, który został zestrzelony przez czołg (lub jego załogę).

Nawiasem mówiąc, piloci nie byli szczególnie entuzjastycznie nastawieni do ponownego wyposażenia w F-51. Jak zauważył historyk 8. VBR, wielu z nich widziało na własne oczy w poprzedniej wojnie, dlaczego Mustang zawiódł jako samolot bliski wsparcia wojsk lądowych. Nie byli zachwyceni możliwością ponownego zademonstrowania tego na własny koszt.

Do połowy sierpnia 1950 roku wszystkie regularne jednostki F-51 wróciły do ​​​​Japonii: 18. FBG (12. i 67. FBS) w Azji, Kiusiu, 35. FIG (39. i 40. FIS) oraz 8. FBG. 35th FBS) w pobliskiej bazie Tsuiki. Australijczycy z 36 Dywizjonu nadal stacjonowali na stałe w Iwakuni na wyspie Honsiu, z lotniska Daegu (K-77) tylko w celu ponownego wyposażenia i tankowania. Tylko szkoła lotnicza projektu But One pod dowództwem majora. Hess, z Daeeg do lotniska Sacheon (K-2), następnie do Jinhae (K-4). W ramach szkolenia Hess zabierał swoich uczniów na najbliższe linie frontu, aby ich rodacy mogli zobaczyć samoloty z południowokoreańskimi oznaczeniami, co podniosło ich morale. W dodatku sam wykonywał nieusankcjonowane loty bojowe – nawet dziesięć razy dziennie (sic!) – za co otrzymał przydomek „Samotnik Sił Powietrznych”.

Lotnisko Chinghe było zbyt blisko ówczesnej linii frontu otaczającej przyczółek w Pusanie, aby utrzymać tam regularne siły powietrzne. Na szczęście kilka kilometrów na wschód od Busan Amerykanie odkryli zapomniane, dawne japońskie lotnisko. Gdy tylko wojska inżynieryjne odbudowały system rowów melioracyjnych i ułożyły metalowe maty, 8 września ruszył 18. Mustang VBR. Od tego czasu lotnisko figuruje na liście Busan East (K-9).