Krążowniki projektu 68K część 2

Kujbyszew na paradzie w Sewastopolu w 1954 r. Krążowniki projektu 68K miały elegancką „włoską” sylwetkę. Kolekcja zdjęć S. Balakiny za pośrednictwem Autora

Opis struktury

- Rama

Pod względem architektonicznym okręty projektu 68 – choć całkowicie pochodzenia sowieckiego – zachowały swoje „włoskie korzenie”: pokład dziobowy o długości przekraczającej 40% długości kadłuba, trójpoziomowa nadbudówka wieży dziobowej (z projekt zapożyczony z krążownika 26bis) ze stanowiskiem kierowania ogniem na szczycie, dwoma kominami pionowymi z daszkami, 4 głównymi wieżami artyleryjskimi ustawionymi parami na dziobie i rufie (górne w superpozycji), masztem rufowym i nadbudówką rufową z drugą stanowisko kierowania ogniem. Nie było masztu dziobowego jako takiego - zastąpiono go opancerzoną nadbudową wieży.

Statek miał dwa pokłady stałe i dwa częściowe (platformowe), przechodzące w dziobie i rufie, a także w przedziałach bocznych. Podwójne dno znajdowało się na całej długości pancernej cytadeli (133 m). Kadłub jest podzielony przez 18 głównych grodzi poprzecznych na 19 przedziałów wodoszczelnych. Były też 2 grodzie wzdłużne, które kontynuowały podłużnice i dochodziły do ​​dolnego pokładu. W części dziobowej i rufowej system orurowania był poprzeczny, aw części środkowej mieszany.

Podczas budowy zastosowano technologię nitowania (skarpy, wyłożenie dna podwójnego i pokładów w obrębie cytadeli), a pozostałą część konstrukcji kadłuba spawano.

Główny pas pancerny o grubości 100 mm (20 mm na końcach) i wysokości 3300 mm był rozciągnięty pomiędzy wręgami 38 i 213. Składał się z jednorodnych płyt pancernych okrętu i osłaniał burty od dolnego pokładu w górę, sięgając 1300 mm poniżej projektowej linii wodnej (KLV). Płyty pasa głównego i pancerne grodzie poprzeczne pokrywające cytadelę (grubość 120 mm na dziobie i 100 mm na rufie) połączono nitami wykonanymi z wysokowytrzymałej stali niklowej. Grubość pancerza pokładu wynosiła 50 mm, wieża dowódcy - 150 mm. Według obliczeń pancerz miał chronić najważniejsze obszary okrętów i wytrzymać uderzenia. 152 mm przeciwpancerne pociski artyleryjskie wystrzeliwane z 67 do 120 kabla i 203 mm z 114-130 kabla.

Dwuwałowa elektrownia turboparowa miała łączną moc 126 500 KM. Składał się z 2 zestawów turbin parowych TV-7 z przekładnią oraz 6 głównych wodnorurowych kotłów parowych KV-68 o podwyższonej wydajności. Śmigła były 2 śmigłami trójłopatowymi o stałym kącie skoku. Szacunkowa prędkość maksymalna 34,5 węzła, pełna pojemność paliwa (olej opałowy, olej opałowy) 2236 ton.

- Broń

Krążowniki Projektu 68 miały obejmować:

• 12 dział 38 mm L/152 B-58,6 w 4 potrójnych wieżach MK-5,
• 8 dział przeciwlotniczych dalekiego zasięgu kalibru 100 mm L/56 w 4 instalacjach zapasowych B-54,
• 12 dział kalibru 37 mm L/68 w 6 instalacjach duplikacyjnych 66-K,
• 2 potrójne wyrzutnie torped 533 mm
• Z jednej katapulty startują 2 latające łodzie,
• miny morskie i bomby głębinowe.

Trzylufowa wieża MK-5 była półautomatyczna i spełniała wymagania podobnych ówczesnych konstrukcji. Był zdolny do rażenia celów powierzchniowych 55-kilogramowymi pociskami z odległości do 170 kabli. Szybkostrzelność dochodziła do 7,5 strz/min. na bagażniku, czyli 22 za wieżę lub 88 za burtę. W przeciwieństwie do wież MK-3-180 z krążowników Projektu 26/26bis, działa B-38 w wieżach MK-5 miały możliwość indywidualnego naprowadzania pionowego, co zwiększało ich przeżywalność w bitwie. Projekt techniczny wieży MK-5 został opracowany przez biuro projektowe Leningradzkich Zakładów Metalowych. I. V. Stalin (główny projektant A. A. Floriensky) w latach 1937-1938.

Kierowanie ogniem głównego działa artyleryjskiego zostało podzielone na 2 niezależne systemy PUS „Molniya-A” (pierwotnie oznaczone „Motive-G”) z 2 stanowiskami kierowania ogniem KDP2-8-III (B-41-3) z dwoma 8- metrowe dalmierze stereoskopowe w każdym. Systemy zostały opracowane przez biuro leningradzkiej fabryki „Elektropribor” (główny projektant S.F. Farmakovskiy).

Wieże MK-5 były wyposażone w 8-metrowe dalmierze DM-82 i karabiny maszynowe. Rakiety i ładunki miotające w kasetach azbestowych dostarczano z magazynów oddzielnymi windami.