Ta samobieżna jednostka została opracowana w 1942 roku w celu wzmocnienia obrony przeciwpancernej, stworzona na bazie czołgu T-IV i miała bardzo niski spawany kadłub z racjonalnym nachyleniem przedniego i bocznego pancerza. Grubość przedniego pancerza została zwiększona prawie półtora raza w porównaniu z pancerzem czołgu. Oddział bojowy i oddział kontrolny znajdowały się z przodu instalacji, przedział energetyczny znajdował się w jego tylnej części. Niszczyciel czołgów był uzbrojony w 75-mm działo przeciwpancerne z lufą o długości 48 kalibrów, które było zamontowane na obrabiarce w oddziale bojowym. Na zewnątrz broń była pokryta masywną odlewaną maską.
Aby zwiększyć ochronę pancerza boków, na jednostce samobieżnej zainstalowano dodatkowe ekrany. Jako środek komunikacji wykorzystywał radiostację i interkom czołgowy. Pod koniec wojny na części niszczycieli czołgów zainstalowano armatę 75 mm z lufą o długości 70 kalibrów, podobną do tej zainstalowanej na czołgu T-V Panther, ale negatywnie wpłynęło to na niezawodność podwozia, przedniego których rolki były już przeciążone z powodu przesunięcia środka ciężkości do przodu. Niszczyciel czołgów był produkowany masowo w latach 1942 i 1943. W sumie wyprodukowano ponad 800 maszyn. Były używane w jednostkach przeciwpancernych dywizji czołgów.
W grudniu 1943 roku na bazie czołgu średniego PzKpfw IV opracowano prototyp nowego samobieżnego stanowiska artyleryjskiego, niszczyciela czołgów IV. Początkowo to działo samobieżne zostało stworzone jako nowy typ działa szturmowego, ale od razu zaczęło być używane jako niszczyciel czołgów.Podstawowe podwozie czołgu pozostało praktycznie niezmienione. Niszczyciel czołgów IV miał niskoprofilową, w pełni opancerzoną kabinę z nowym typem odlewanego płaszcza, w którym zainstalowano działo przeciwpancerne 75 mm Pak39. Pojazd wyróżniał się taką samą mobilnością jak czołg podstawowy, jednak przesunięcie środka ciężkości do przodu prowadziło do przeciążenia przednich rolek. W 1944 roku Fomag wyprodukował 769 pojazdów seryjnych i 29 podwozi. W styczniu 1944 roku pierwsze seryjne niszczyciele czołgów weszły do dywizji Hermann Goering, która walczyła we Włoszech. W ramach dywizji przeciwpancernych walczyły na wszystkich frontach.
Od grudnia 1944 roku firma Fomag rozpoczęła produkcję zmodernizowanej wersji niszczyciela czołgów IV, uzbrojonej w długolufowe działo 75 mm Pak42 L/70, które montowano na czołgach średnich Panther. Wzrost masy bojowej pojazdu pociągnął za sobą konieczność wymiany gumowanych kół jezdnych w przedniej części kadłuba na stalowe. Działa samobieżne były dodatkowo wyposażone w karabin maszynowy MG-42, z którego można było strzelać przez otwór strzelniczy we włazie ładowniczym. Późniejsze samochody produkcyjne miały tylko trzy rolki podtrzymujące. Pomimo potężniejszego uzbrojenia, modele z działem czołgu Panther były niefortunnym rozwiązaniem ze względu na nadmierne obciążenie łuku.
„Jagdpanzer” IV/70(V) pierwszej serii
Od sierpnia 1944 do marca 1945 Fomag wyprodukował 930 czołgów IV/70 (V). Pierwszymi jednostkami bojowymi, które otrzymały nowe działa samobieżne, były walczące na froncie zachodnim brygady czołgów 105. i 106. Jednocześnie Alkett zaoferował własną wersję niszczyciela czołgów IV. Jej samochód - IV / 70 (A) - miał wysoką opancerzoną kabinę o zupełnie innym kształcie niż samochód firmy Fomag i ważył 28 t. Armaty samobieżne IV / 70 (A) weszły do masowej produkcji od sierpnia. Niszczyciel czołgów IV 1944 do marca 1945. W sumie wyprodukowano 278 sztuk. Pod względem siły bojowej, ochrony pancerza, elektrowni i podwozia samobieżne działa o6 w swoich modyfikacjach były całkowicie podobne. Silne uzbrojenie sprawiło, że były dość popularne w jednostkach przeciwpancernych Wehrmachtu, do których trafiły oba te pojazdy. Oba działa samobieżne były aktywnie wykorzystywane w działaniach wojennych w końcowej fazie wojny.
„Jagdpanzer” IV/70(V) późna seria, produkcja 1944 – początek 1945
W lipcu 1944 roku Hitler nakazał ograniczenie produkcji czołgów PzKpfw IV, zamiast tego zorganizował produkcję niszczycieli czołgów Jagdpanzer IV/70. Jednak w sytuację interweniował Generalny Inspektor Panzerwaffe Heinz Guderian, który uważał, że działa samobieżne StuG III radzą sobie z funkcjami przeciwpancernymi i nie chciał stracić niezawodnych „czwórek”. W rezultacie wypuszczenie niszczyciela czołgów odbyło się z opóźnieniami i otrzymał on przydomek „Guderian Ente” („Błąd Guderiana”).
Produkcja PzKpfw IV miała zostać ograniczona w lutym 1945 roku, a wszystkie gotowe do tego czasu kadłuby miały zostać wysłane do konwersji na niszczyciele czołgów Jagdpanzer IV/70(V). (A) i (E). Planowano stopniową wymianę czołgów na działa samobieżne. Jeśli w sierpniu 1944 r. Planowano wyprodukować 300 dział samobieżnych na 50 czołgów, to do stycznia 1945 r. Proporcja powinna stać się zwierciadłem. W lutym 1945 roku planowano wyprodukować tylko 350 Jagdpanzerów IV/70(V), a pod koniec miesiąca opanować produkcję Jagdpanzerów IV/70(E).
Wersja ostateczna „Jagdpanzera” IV/70(V), wydanie z marca 1945 roku
Ale już latem 1944 r. sytuacja na frontach stała się tak katastrofalna, że konieczna była pilna rewizja planów. Do tego czasu jedyny producent „czwórki” zakładu „Nibelungen Werke” otrzymał zadanie kontynuowania produkcji czołgów, doprowadzając ją do poziomu 250 pojazdów miesięcznie. We wrześniu 1944 roku zrezygnowano z planów produkcji Jagdpanzerów, o czym poinformowała 4 października komisja czołgowa Ministerstwa Uzbrojenia. że odtąd zwolnienie będzie ograniczone tylko do trzech typów podwozi: 38(1) i 38(d). „Pantera” II i „Tygrys” II.
Prototyp "Jagdpanzer" IV/70(A), wariant bez osłony
W listopadzie 1944 roku firma Krupp opracowała projekt działa samobieżnego na podwoziu Jagdpanzer IV/70(A), ale uzbrojonego w działo 88 mm 8,8 cm KwK43 L/71. Pistolet był sztywno zamocowany, bez poziomego mechanizmu celowniczego. Przednia część kadłuba i kabiny została przeprojektowana, fotel kierowcy musiał zostać podniesiony.
"Jagdpanzer" IV/70. modyfikacje i produkcja.
Podczas produkcji seryjnej zmodyfikowano konstrukcję maszyny. Początkowo samochody były produkowane z czterema pokrytymi gumą rolkami nośnymi. Później zastosowano całkowicie metalowe rolki, a wkrótce ich liczbę zmniejszono do trzech. Wkrótce po rozpoczęciu masowej produkcji samochody przestały być pokrywane zimmerytem. Pod koniec 1944 roku wymieniono rurę wydechową, wyposażając ją w tłumik płomieni, typowy dla PzKpfw IV Sd.Kfz.161/2 Ausf.J. Od listopada 1944 r. na dachu kabiny ustawiono cztery gniazda do zainstalowania 2-tonowego dźwigu. Zmieniono kształt osłon przedziału hamulcowego w przedniej części obudowy. Jednocześnie usunięto otwory wentylacyjne w osłonach. Kolczyki holownicze wzmocnione. Nad przedziałem bojowym można było rozciągnąć brezentową markizę, chroniącą przed deszczem. Wszystkie samochody otrzymały standardową osłonę boczną o grubości 5 mm („Schuerzen”).
Projekt uzbrojenia „Jagdpanzer” IV/70 z armatą 88 mm Pak 43L/71
Po wyczerpaniu zapasów kół prowadzących do Jagdpanzer IV, na przełomie lutego i marca 1945 roku, koła z PzKpfw IV Ausf.N. Dodatkowo maszyny wyposażono w osłony wydechu oraz zmieniono konstrukcję osłony celownika na dachu kabiny.
Produkcja niszczycieli czołgów "Jagdpanzer" IV / 70 planowano wdrożyć w przedsiębiorstwie firmy "Vogtlandische maschinenfabrik ag" w plauen w saksonii. Wydanie rozpoczęło się w sierpniu 1944 r. W sierpniu zmontowano 57 samochodów. We wrześniu wypuszczono 41 samochodów, aw październiku 1944 roku osiągnięto 104 samochody. W listopadzie i grudniu 1944 roku wyprodukowano odpowiednio 178 i 180 Jagdpanzerów IV/70.
„Jagdpanzer” IV/70(A) z dwoma rolkami z wewnętrzną amortyzacją
i ekrany siatkowe
W styczniu 1945 roku produkcję zwiększono do 185 pojazdów. W lutym produkcja spadła do 135 pojazdów, aw marcu do 50. 19, 21 i 23 marca 1945 roku zakłady w Plauen zostały masowo zbombardowane i praktycznie zniszczone. W tym samym czasie przeprowadzano zamachy bombowe na kontrahentów, np. na firmę „Zahnradfabrik” w Friedrichshafen, która produkowała skrzynie biegów.
W sumie żołnierzom udało się wypuścić 930 Jagdpanzer IV/70(V) do końca wojny. Po wojnie kilka samochodów sprzedano do Syrii, prawdopodobnie przez ZSRR lub Czechosłowację. Zdobyte pojazdy były używane w armii bułgarskiej i radzieckiej. Podwozie "Jagdpanzer" IV/70(V) miało numery z zakresu 320651-321100.
Ta samobieżna jednostka została opracowana w 1942 roku w celu wzmocnienia obrony przeciwpancernej, stworzona na bazie czołgu T-IV i miała bardzo niski spawany kadłub z racjonalnym nachyleniem przedniego i bocznego pancerza. Grubość przedniego pancerza została zwiększona prawie półtora raza w porównaniu z pancerzem czołgu. Oddział bojowy i oddział kontrolny znajdowały się z przodu instalacji, przedział energetyczny znajdował się w jego tylnej części. Niszczyciel czołgów był uzbrojony w 75-mm działo przeciwpancerne z lufą o długości 48 kalibrów, które było zamontowane na obrabiarce w oddziale bojowym. Na zewnątrz broń była pokryta masywną odlewaną maską.
