IAMD i IBCS cz. II
Stoisko Prototype EOC IBCS podczas wystawy październik/listopad 2013 w Redstone Arsenal Garrison w Alabamie. IFCN to
Rozwój systemu IBCS przyćmiła zmieniona – nie wiadomo czy na zawsze – koncepcja systemu IAMD. Wymagania US Army dotyczące rozwiązań i urządzeń stosowanych w IAMD z biegiem lat stały się mniej ambitne. Wpłynęło to również na kształt samego IBCS. Choć paradoksalnie nie ułatwia to konstruktorom IBCS. Świadczą o tym problemy techniczne i opóźnienia prac odnotowane na przestrzeni ostatniego roku.
W pierwszej części artykułu (WiT 7/2017) opisano założenia, na podstawie których sformułowano wymagania dla IAMD. Podano również znane szczegóły techniczne dotyczące stanowiska dowodzenia IBCS. Przechodzimy teraz do historii tego programu, wciąż w jego głównej fazie rozwoju (EMD). Postaramy się również wyciągnąć wnioski, które mogą wypływać z prac nad IAMD/IBCS dla Polski i programem Wisła.
Kurs rozwoju
W kalendarzu znajdują się ważne wydarzenia, w szczególności historia IBCS. Kluczowym wydarzeniem było przyznanie w styczniu 2010 r. przez Northrop Grummana pięcioletniego kontraktu rozwojowego IBCS o wartości 577 mln USD. W ramach tej umowy IBCS miał być zintegrowany z systemami Patriot, SLAMRAAM, JLENS, Enhanced Sentinel, a później z THAAD i MEADS. Northrop Grumman został głównym dostawcą i liderem konsorcjum: Boeing, Lockheed Martin, Harris, Schafer Corp., nLogic Inc., Numerica, Applied Data Trends, Colsa Corp., Space and Missile Defense Technologies (SMDT), Cohesion Force Inc. , Millennium Inżynieria i integracja, RhinoCorp Ltd. i Tobyhanna Army Depot. Propozycja Raytheona i jego „zespołu”, tj. General Dynamics, Teledyne Brown Engineering, Davidson Technologies, IBM i Carlson Technologies, została odrzucona w terenie. Obecne członkostwo konsorcjum kierowanego przez Northrop Grummana przedstawia się następująco: Boeing; Lockheed Martin; Harris Corp.; Schafer Corp.; nlogiczny; Numerica Corporation; Kolsa Corp.; EpiCue; Technologie kosmiczne i obronne; spójność; Daniel H. Wagner Associates; KTEK; Korpus Nosorożców; Skład wojskowy Tobyhanny; najnowocześniejsza elektronika; SPARTA i Parsons Company; nauki instrumentalne; badania inteligentnych systemów; 4M Research i Cummings Aerospace. Raytheon jest zewnętrznym dostawcą i uczestnikiem programu, ponieważ IAMD korzysta z wielu swoich systemów i urządzeń. Po stronie Pentagonu program IBCS jest administrowany przez Biuro Projektowe IAMD oraz Biuro Wykonawcze ds. Pocisków i Przestrzeni Kosmicznej (PEO M&S, w tym LTPO – Biuro Projektów Niskiego Poziomu i CMDS – Systemy Obrony Pocisków Pociskowych) z siedzibą w Huntsville w stanie Alabama i zajmujące się komunikacja, program Executive Office: Command, Control and Communications-Tactical (PEO C3T) w Aberdeen, Maryland.
Prace nad IBCS/IAMD wciąż trwają. Zarówno technicznie – IBCS po prostu nie działa poprawnie – jak i formalnie. Jeśli chodzi o procedury programu zbrojeniowego USA, IBCS wciąż znajduje się w fazie EMD (Engineering and Manufacturing Development), tj. rozwój. Początkowo nie było żadnych oznak takich problemów, program działał sprawnie, próby w locie (FT – Flight Test) wypadły pomyślnie. Jednak problemy z oprogramowaniem zidentyfikowane w tym roku sprawiły, że te założenia stały się nieaktualne.
