Pojedynek Bouveta i Meteory w Hawanie 1870
Pojedynek Bouveta i Meteora. Końcowa faza bitwy - uszkodzony Bouvet opuszcza pole bitwy pod żaglami, ścigany przez kanonierkę Meteor.
Działania morskie podczas wojny francusko-niemieckiej 1870–1871 ograniczały się do zaledwie kilku drobnych incydentów. Jednym z nich była kolizja w pobliżu Hawany na Kubie, następnie w Hiszpanii, do której doszło w listopadzie 1870 roku pomiędzy pruską kanonierką Meteor a francuską kanonierką Bouvet.
Zwycięska wojna z Austrią w 1866 roku i powstanie Związku Północnoniemieckiego sprawiły, że Prusy stały się naturalnym kandydatem do zjednoczenia całych Niemiec. Na przeszkodzie stanęły tylko dwa problemy: postawa krajów południowych Niemiec, w większości katolickich, które nie chciały zjednoczenia, oraz Francji, która obawiała się zachwiania równowagi europejskiej. Chcąc upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, premier Prus, przyszły kanclerz Rzeszy Otto von Bismarck, sprowokował Francję do działań przeciwko Prusom w taki sposób, że kraje południowoniemieckie nie miały innego wyjścia, jak tylko się do nich przyłączyć, ułatwiając w ten sposób realizację Plan zjednoczenia kanclerza”. W rezultacie w wojnie, oficjalnie wypowiedzianej 19 lipca 1870 r., Francji sprzeciwiły się prawie całe Niemcy, choć nie były one jeszcze formalnie zjednoczone.
Walki zostały dość szybko rozstrzygnięte na lądzie, gdzie armia pruska i jej sojusznicy mieli wyraźną przewagę, bo tak liczną
i organizacyjnych nad armią francuską. Na morzu sytuacja była odwrotna – Francuzi mieli zdecydowaną przewagę, od samego początku wojny blokując pruskie porty na Morzu Północnym i Bałtyckim. Fakt ten nie miał jednak żadnego wpływu na przebieg działań wojennych, poza tym, że do obrony wybrzeża Prus konieczne było wydzielenie jednej dywizji frontowej i 4 dywizji Landwehry (czyli obrony narodowej). Po klęsce Francuzów pod Sedanem i po schwytaniu samego Napoleona III (2 września 1870 r.) blokada ta została zniesiona, a eskadry zostały wezwane do macierzystych portów, aby ich załogi mogły wzmocnić wojska walczące na lądzie.
Przeciwnicy
Bouvet (jednostki siostrzane - Guichen i Bruat) została zbudowana jako anons II klasy (Aviso de 2ème classe) z przeznaczeniem do służby w koloniach, z dala od wód rodzimych. Ich projektantami byli Vesignier i La Selle. Ze względu na podobne parametry taktyczno-techniczne często klasyfikowany jest również jako kanonierka, a w literaturze anglosaskiej jako slup. Zgodnie ze swoim przeznaczeniem była stosunkowo szybką jednostką o stosunkowo dużym kadłubie i przyzwoitych osiągach żeglarskich. Natychmiast po zakończeniu budowy, w 1866 czerwca został wysłany na wody meksykańskie, gdzie wszedł w skład stacjonującej tam eskadry wspierającej działania Francuskich Sił Ekspedycyjnych.
Po zakończeniu „bójki meksykańskiej” Bouvet został wysłany na wody Haiti, gdzie w razie potrzeby musiał bronić interesów francuskich w czasie toczącej się w kraju wojny domowej. Od marca 1869 przebywał stale na Martynice, gdzie złapał go początek wojny francusko-pruskiej.
Meteor był jedną z ośmiu kanonierek Chamäleon (według E. Groenera Camäleon) zbudowanych dla floty pruskiej w latach 1860–1865. Stanowiły powiększoną wersję 15 kanonierek klasy Jäger, wzorowaną na brytyjskich „kanonierkach krymskich” zbudowanych podczas wojny krymskiej (1853-1856). Podobnie jak one, kanonierki Chamaleon są zamawiane do operacji przybrzeżnych na płytkich wodach. Ich głównym celem było wspieranie własnych sił lądowych i niszczenie celów na lądzie, więc mieli mały, ale dobrze zbudowany kadłub, na którym mogli zainstalować broń dość potężną jak na jednostkę ich wielkości. Aby móc skutecznie operować na płytkich wodach przybrzeżnych, posiadały płaskie dno, co jednak poważnie pogarszało ich zdolność żeglugową na wodach otwartych. Prędkość również nie była mocną stroną tych jednostek, gdyż choć teoretycznie mogły osiągać 9 węzłów, to w nieco większych falach ze względu na słabą zdolność żeglugową spadały maksymalnie do 6-7 węzłów.
Ze względu na problemy finansowe prace wykończeniowe nad Meteorem przedłużono do 1869 roku. Po wejściu kanonierki do służby we wrześniu natychmiast wysłano ją na Karaiby, gdzie miała reprezentować interesy niemieckie. Latem 1870 roku działała na wodach Wenezueli, a jej obecność miała między innymi na celu nakłonienie władz lokalnych do wcześniejszej spłaty zobowiązań wobec rządu pruskiego.
