Uzbrojenie pancerne Wojska Polskiego: 1933-1937

Uzbrojenie pancerne Wojska Polskiego: 1933-1937

Pokojowa służba polskich sił pancernych na specjalnych zasadach to kolejna kwestia, którą warto omówić w ramach ogólnej dyskusji na temat przygotowania polskich sił zbrojnych do nadchodzącej wojny. Mniej spektakularny i powtarzalny tryb pokojowego działania poszczególnych batalionów pancernych został pominięty przez takie kwestie, jak projektowanie prototypowego sprzętu wojskowego czy przebieg corocznych ćwiczeń eksperymentalnych. Choć nie tak spektakularne, wybrane elementy działania broni pancernej dostarczają wielu ważnych informacji o stanie tej broni w poszczególnych latach.

Uzbrojenie pancerne Wojska Polskiego w latach 20. przeszło kilka reorganizacji i zmian w poszczególnych jednostkach. Na strukturę istniejących oddziałów wyraźny wpływ miały zakupy i własna produkcja czołgów Renault FT, które w tym czasie stanowiły podstawę potencjału pancernego RP. 23 września 1930 roku zarządzeniem Ministra Wojny Dowództwo Broni Pancernych zostało przekształcone w Dowództwo Broni Pancernych (DowBrPanc.), które było organem odpowiedzialnym za kierowanie i szkolenie wszystkich jednostek pancernych Wojska Polskiego .

W połowie lat 30. przeprowadzono eksperymenty z wyposażeniem technicznym broni pancernej. Efektem jednego z nich były cysterny TK na podwoziach samochodów ciężarowych.

Jednostki zawodowe wchodzące w skład tej instytucji otrzymały m.in. zadanie prowadzenia badań w zakresie rozwoju techniki i taktyki wojsk pancernych oraz opracowywania nowych instrukcji, regulaminów i podręczników. Sam DowBrPanc. był najwyższym autorytetem w ówczesnej hierarchii, stricte dla broni pancernej, ale także dla jednostek zmotoryzowanych, więc jego rola, obok decyzji ministra wojny i szefa Sztabu Generalnego, była decydująca.

Po kolejnej tymczasowej zmianie na początku lat 30., w 1933 r. wybudowano kolejny zamek. W miejsce dotychczasowych trzech pułków pancernych (Poznań, Żurawica i Modlin) sformowano bataliony czołgów i samochodów pancernych, a łączną liczbę jednostek zwiększono do sześciu (Poznań, Żurawica, Warszawa, Brześć nad Bugiem, Kraków i Lwów). ). Oddzielne oddziały stacjonowały także w Wilnie i Bydgoszczy, a w Modlinie istniał ośrodek szkolenia czołgów i samochodów pancernych.

Powodem zmian dokonanych od początku dekady było pojawienie się znacznej ilości nowego sprzętu, biorąc pod uwagę krajowe możliwości - szybkich czołgów TK, które uzupełniły dominujące wcześniej pojazdy wolnobieżne oraz kilka czołgów lekkich. W związku z tym 25 lutego 1935 roku istniejące bataliony czołgów i pojazdów opancerzonych przekształcono w dywizje pancerne. Liczbę oddziałów zwiększono do ośmiu (Poznań, Żurawica, Warszawa, Bżest nad Bugem, Kraków, Lwów, Grodno i Bydgoszcz). Dwa kolejne zwarte bataliony stacjonowały w Łodzi i Lublinie, a na najbliższe lata planowano ich rozbudowę.

Przedstawiona organizacja przetrwała najdłużej, do wybuchu wojny, choć dokonano w niej pewnych zmian. Mianowicie 20 kwietnia 1937 r. sformowano kolejny batalion czołgów, którego parkingiem był Łuck (12 batalion). Była to pierwsza polska jednostka pancerna szkoląca żołnierzy na zakupionych we Francji lekkich czołgach R35. Patrząc na mapę widać, że większość batalionów pancernych stacjonowała w centrum kraju, co pozwoliło na przerzucenie jednostek przez każdą z zagrożonych granic w podobnym czasie.

Nowa struktura stała się także podstawą polskich programów rozbudowy zdolności pancernych, przygotowanych przez Sztab Generalny i omówionych na posiedzeniu KSUS. Kolejnego skoku technicznego i ilościowego spodziewano się na przełomie III i IV dekady (więcej na ten temat w: „Plan rozbudowy polskiej broni pancernej 1937-1943”, Wojsko i Technika Historia 2/2020). Wszystkie powyższe jednostki wojskowe powstały w czasie pokoju, ich głównym zadaniem było przygotowanie kolejnych lat, profesjonalne przeszkolenie specjalistów oraz mobilizacja sił w niebezpieczeństwie. W celu utrzymania jednolitości szkolenia, usprawnienia spraw organizacyjnych i sprawniejszej sieci inspekcji, 1 maja 1937 r. utworzono trzy grupy czołgów.

Serwis

Można zaryzykować stwierdzenie, że połowa lat 30. to okres największej stabilizacji polskiej broni pancernej. Ujednolicenie struktur i stopniowe zwiększanie liczebności formacji mogło nie tylko dać poczucie siły w porównaniu z innymi krajami, ale także, przynajmniej na kilka lat, uspokoić gorączkę sprzętową i konstrukcyjną. Niedawna modernizacja czołgów Vickers – zmiana uzbrojenia czołgów dwuwieżowych, montaż dwuwieżowych dział z działami 47 mm czy przebudowa systemu chłodzenia – można uznać za sukces, który trudno kwestionować. czas.

Nie można tutaj zignorować trwającej produkcji TCS. W końcu maszyny tego typu uważano za najlepszy rozwój angielskiego ówczesnego prototypu i skuteczny środek walki. Polskie czołgi 7TP rozpoczęły karierę w wojsku, podobnie jak czołgi rozpoznawcze, które uznano za twórcze rozwinięcie angielskiego prototypu. Wreszcie brak realnych zagrożeń sprawił, że służba w latach 1933-37 mogła nabrać bardziej stabilnego charakteru. Chociaż w ramach CWBrPanc. lub BBTechBrPanc. przeprowadzono szereg badań eksperymentalnych w zakresie taktyki (praca zmotoryzowanych grup pancernych) i technologii (wznowienie projektu czołgu kołowo-gąsienicowego), były one jedynie uzupełnieniem ugruntowanej już służby zgodnie z art. istniejące wytyczne, np. wydane w 1932 r. „Zasady ogólne użycia broni pancernej”, z 1934 r. „Zasady KT czołgów”. Fight”, opublikowany w 1935 r. „Regulamin jednostek pancernych i samochodowych”. Część I Parady Wojskowej i wreszcie klucz, choć nie wprowadzony do użytku do 1937 r., „Zasady broni pancernej. Ćwiczenia z pojazdami opancerzonymi i samochodowymi.