irańska marynarka wojenna

Jeden z irańskich „niszczycieli” – „Jamaran” – podczas ćwiczeń wystrzeliwuje pocisk przeciwokrętowy „Noor”. IRIN stara się też pracować „za granicą”. W kwietniu tego roku wysłała 39. Flotyllę, dowodzoną przez fregatę Alvand, na Ocean Indyjski, aby uczestniczyć w obchodach Dnia Niepodległości Indii. W tym samym czasie 40. Flotylla została wysłana do walki z piractwem w Zatoce Adeńskiej. Składa się ze statku logistycznego Tunb i fregaty Alborz.

Iran wciąż przygotowuje się do wojny na pełną skalę z USA. Ważną rolę powinna w nim odegrać marynarka wojenna, która rozwijała się w dwóch kierunkach – do działań konwencjonalnych i asymetrycznych, zgodnie z przyjętą kilka lat temu doktryną walki nieregularnej.

Kiedy w 1989 roku zmarł „ojciec” Islamskiej Republiki Iranu, ajatollah Ruhollah Chomeini, kraj ten zmienił politykę bezpieczeństwa, a co za tym idzie – doktrynę wojskową. Zrezygnowano z ambicji ofensywnych na rzecz doktryny opartej na konwencjonalnym odstraszaniu. Obecnie niezmiennie podkreśla się zaangażowanie w obronę, która według oficjalnych deklaracji byłaby bezkompromisowa, zdecydowana i ukierunkowana na zniszczenie każdego adwersarza (a więc w praktyce przede wszystkim wojsk amerykańskich). Jeśli ktoś odważy się zaatakować Iran, zostanie schwytany, ukarany i zniszczony aż do granic naszego kraju, powiedział generał dywizji Jaja Rahim-Safavi, były dowódca Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej (2012-1997), doradca wojskowy w 2007 Ali Chamenei (de facto przywódca Iranu). Wojsko dodaje, że obecny system obronny Iranu zapewnia zdecydowany i skuteczny środek odstraszający, zdolny do konfrontacji państwa z aroganckimi siłami poprzez poważną i destrukcyjną reakcję. Retoryka najwyższego przywódcy jest identyczna – nie chcemy i nie rozpoczynamy wojny, ale jeśli ona wybuchnie, Ameryka zostanie upokorzona.

Ważną rolę w tak sformułowanej doktrynie odgrywa marynarka wojenna, która jest specyficzna dla Iranu, gdyż składa się z dwóch niezależnych (często konkurujących ze sobą) struktur, co wynika z istnienia w Iranie dwóch sił zbrojnych . . Pierwszy to Artesz, czyli klasyczne wojsko. Drugi to Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej, utworzony po obaleniu szacha w 1979 roku i podlegający bezpośrednio najwyższemu przywódcy Iranu.

Artesz kontroluje irańską marynarkę wojenną (IRIN) wraz z Lotnictwem Morskim (IRINA), podczas gdy Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej rozwija własne struktury morskie (IRGCN). W przeszłości dominującą siłą był IRIN, ale w ostatnich latach wzmocniono IRGCN, utworzono nawet odrębne strefy operacyjne, a Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej przejął najważniejsze zadania obronne. Obie struktury mają własnych marines.

Według irańskiej doktryny marynarka wojenna jest pierwszą linią obrony, która ma chronić lub blokować bardzo ważny obszar Zatoki Perskiej. Można więc zrozumieć słowa najwyższego przywódcy, który w listopadzie 2010 r. nazwał flotę „siłami strategicznymi”. Drugi cel to narzędzie polityczne – flota ma służyć do „wywieszania flagi” na morzach.

W ostatnich latach Iran zainicjował szereg operacji morskich, a także zawinięć statków do portów państw trzecich, w tym Arabii Saudyjskiej, Sudanu, Chin, Tanzanii, Syrii i Indii, co można postrzegać – m.in. retorykę na potrzeby wewnętrzne – jako praktyczne potwierdzenie potęgi Iranu i jego niewątpliwego znaczenia w świecie, a także dowód na to, że próba okrążenia Iranu i doprowadzenia go do izolacji nie powiodła się, oraz Irańczyków – jak to ujął na spotkaniu najwyższy przywódca z dowódcami marynarki wojennej w 2012 roku – „osiągnął sukces i pokonał trudności”. Dla swoich nielicznych partnerów Iran okazuje się być wiarygodnym i wartościowym partnerem. Podobną rolę jako narzędzie polityczne i propagandowe odegrała marynarka wojenna, gdy w 2011 roku fregata Alvand i dostawca Kharg wpłynęli na Morze Śródziemne przez Kanał Sueski w ramach walki z Izraelem (była to pierwsza taka przeprawa od 1979 roku). W tym samym duchu polityczno-propagandowym należy odbierać deklarację z tego samego roku o planowanym wysłaniu okrętów wojennych do Ameryki Południowej.

Rolę politycznego „nadajnika” łatwiej zrozumieć, jeśli spojrzymy na słowa wypowiedziane przez Kadmium w maju 2013 roku. Habibollah Sajari, dowódca IRIN. Następnie zapowiedział gotowość floty do rozpoczęcia obecności na Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i Arktycznym, jeśli taki rozkaz wyda zwierzchnik (co notabene podkreśla ten, który faktycznie kontroluje system obronny kraju). ): mamy możliwość wywieszenia flag Iranu w różnych regionach, od bieguna północnego do bieguna południowego” – powiedział cytowany przez Iranian Press TV oficer, dodając: „również zgodnie z oficjalną linią, że będziemy nigdy nie przekraczaj morskich granic innych krajów. i nigdy nie pozwolimy nikomu naruszyć choćby jednego centymetra naszych wód terytorialnych. We wrześniu 2012 roku Sajjari, który argumentował, że żadne zagrożenie nie zaszkodzi Iranowi, powiedział, że IRIN zrównoważy obecność USA w regionie, wysyłając grupę zadaniową marynarki wojennej w pobliżu wód terytorialnych USA w ciągu najbliższych kilku lat. Te słowa i samo stwierdzenie są niezwykle ważne, gdyż sygnalizują istotną zmianę – w przeszłości wojska regularne, w tym IRIN, nie były wykorzystywane jako narzędzie polityki zagranicznej, a jedynie militarne.