Wzmocnienie lekkich oddziałów - Mobile Protected Firepower
Propozycja General Dynamics Land Systems w programie MPF-Griffin. Jego głównym uzbrojeniem jest „lekka” armata 120 mm XM360, eksploatowana w ramach programu Future Combat Systems.
Przez długi czas w Stanach Zjednoczonych panowała opinia, że US Army będzie walczyła przede wszystkim ze znacznie słabszym pod każdym względem wrogiem, w ramach którego „zaostrzono” siły lądowe. Nie tylko globalne zmiany geopolityczne, ale także asymetryczne konflikty zmusiły do sprawdzenia błędnych założeń.
Koniec zimnej wojny doprowadził do „ekspansji” militarnej w krajach NATO, w tym w Stanach Zjednoczonych. Po rozpadzie ZSRR i „zadychu”, w jaki wpadła japońska gospodarka, wydawało się, że militarna i gospodarcza hegemonia Stanów Zjednoczonych jest niezachwiana. Oczywiście nikt nie miał złudzeń, że wszystkie wojny się skończyły. Jednak wielkie konflikty równorzędnych stron, które dysponowały nie tylko bronią nuklearną, ale także ogromną liczbą nowoczesnej broni konwencjonalnej, miały przejść do historii. Z jednej strony miało być supermocarstwem, czyli USA jako „globalny policjant”, czasem wspierany przez sojuszników, a z drugiej kraj lub grupa państw zagrażająca interesom hegemona i grupy współ- państwa dominujące. Po stosunkowo szybkiej klęsce „państwa bandyckiego” (patrz operacja „Wolność Iraku”) siły zbrojne supermocarstwa musiały płynnie przejść do tzw. Misji Stabilizacyjnej. W praktyce oznaczało to „ustanowienie” całkowicie zależnych nowych mocarstw i okupację podbitego kraju w celu zachowania nowej elity rządzącej. Zdarzenia poboczne miały wiązać się z niskimi kosztami i stratami.
Lekkie jednostki są zbyt lekkie
Głównym narzędziem realizacji takiej polityki miały być lekkie i średnie brygadowe zespoły bojowe armii USA – IBCT i SBCT (więcej w artykułach Armored Brigade Combat Team – koncepcja jednostek pancernych i zmechanizowanych US Army w WiT 2 /2017 i Droga do transportera Stryker Dragoon na WiT 3/2017), ze względu na ich dużą mobilność strategiczną, operacyjną i taktyczną. Dzięki temu jako pierwsi powinni iść na front i być w stanie stawić czoła wrogowi w każdej sytuacji. Podstawowym wyposażeniem IBCT miały być lekkie pojazdy terenowe z rodziny HMMWV oraz ciężarówki FMTV, holowane lekkie działa i moździerze itp., co powinno ułatwić transport lotniczy w możliwie najkrótszym czasie. Możliwości SBCT miały zapewniać przede wszystkim kołowe pojazdy opancerzone Stryker, z których największą siłą ognia dysponował wóz wsparcia ogniowego M1128 MGS z armatą 105 mm. Ponadto, gdy powstawały, jednym z głównych wymagań była wysoka mobilność strategiczna, która powinna była obniżyć poziom pancerza.
Realia konfliktów w Iraku i Afganistanie szybko potwierdziły te przypuszczenia. Lekko opancerzone i nieopancerzone pojazdy nie zapewniały odpowiedniej ochrony żołnierzom amerykańskim (przez co zostały ostatecznie zastąpione pojazdami kategorii MRAP), przez co nie mogły wykonywać powierzonych im zadań. Ogólnie rzecz biorąc, islamscy partyzanci na Bliskim Wschodzie przysporzyli armii amerykańskiej wiele kłopotów. Byli niebezpieczni nie tylko w bezpośredniej walce z zasadzki przy użyciu lekkiej broni przeciwpancernej, ale także w masowym użyciu min i improwizowanych urządzeń wybuchowych (IED).
W pierwszym impulsie Amerykanie położyli jeszcze większy niż dotychczas nacisk na współpracę IBCT z SBCT i ABCT, aby w razie potrzeby żołnierze lżejszych formacji mogli otrzymać wsparcie czołgów Abrams i bojowych wozów piechoty Bradley. Ponadto znaczenie rozpoznania lotniczego wzrosło w związku ze wzrostem wykorzystania bezzałogowych statków powietrznych i upowszechnieniem się zdjęć satelitarnych. Jednocześnie testowano wstępne założenia dotyczące przyszłej „brygady modułowej”, która miała stać się podstawą struktury armii USA po wdrożeniu programu SKO. Ostatecznie w 2009 roku FCS został zamknięty, a zamiast tego postanowili unowocześnić istniejący sprzęt, głównie w kierunku zwiększania odporności (zob. w szczególności WiT 5/2016). Jednocześnie zaczęto planować zmianę generacji broni US Army na dłuższy okres. Następcą HMMWV będzie JLTV (Joint Light Tactical Vehicle) lub Oshkosh L-ATV wspierany przez lżejszy, ale bardziej mobilny GMV (Ground Mobility Vehicle). Ten ostatni zostanie uzupełniony o LRV (lekki pojazd rozpoznawczy). GMV i LRV powinny zostać wprowadzone do użytku w tzw. średnim terminie, czyli w latach 2022-2031. Jednocześnie powinien zostać zaprezentowany na wpół rewolucyjny pojazd, na wpół powrót do starych pomysłów – Mobile Protected Firepower (MPF, luźno przetłumaczony Armored Fire Support Vehicle), lekki czołg dla wojsk powietrznych.
