Wolverine i Spike - Niekończąca się opowieść, część 1
Wystrzelenie rakiety Spike-LR z włoskiego kołowego wozu bojowego VBM Freccia podczas wspólnych ćwiczeń z Kanadyjczykami na poligonie na Łotwie w 2017 roku.
Historia uzbrajania bojowych wozów opancerzonych Rosomak w przeciwpancerne rakiety kierowane sięga ponad 15 lat i sięga początków programu Kołowego Transportera Pancernego. Pomimo pełnej gotowości przemysłu do realizacji tego projektu, zgodnie z wymogami wojska, systematyczne potwierdzanie od wielu lat przez Ministerstwo Obrony Narodowej gotowości do zakupu takich pojazdów i wpisania ich na listę priorytetów kolejnych prac technicznych planów modernizacyjnych, a nawet wstępnych negocjacji Inspektoratu Uzbrojenia z wykonawcami prac związanych z doposażeniem bojowych Rosomaków w wyrzutnie i inne elementy systemu Spike-LR, zawarcie kontraktu zostało na razie przesunięte. Jeszcze w lipcu ubiegłego roku ówczesne kierownictwo MON zapewniało, że stanie się to przed końcem 2017 roku.
Procedura doposażenia transportera opancerzonego Rosomak w system wieżowy Hitfist-30 z wyrzutnią ppk Spike jest na etapie negocjacji z wykonawcą - taką odpowiedź na pytanie o postępy w realizacji programu przekazał mediom m.in. Ministerstwo Obrony Narodowej w maju br. Przedsięwzięcie zostało zaplanowane – w pierwotnym kształcie – już 15 lat temu, a zaproszenie do negocjacji zgodnie z aktualnym znowelizowanym Planem Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP na lata 2017-2022 wysłał Inspektorat Uzbrojenia Rosomak SA w listopadzie 2016 r.
Pierwsze przymiarki
Jak już wspomniano, projekt dozbrajania (wstępnego uzbrojenia) Rosomaków w przeciwpancerny system rakietowy Spike-LR ma długą historię. Należy to także powiązać z przyjętym wiosną 2001 roku Programem odbudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych na lata 2006–2001, który jako jeden z priorytetów związanych ze zwiększaniem zdolności bojowych Wojska Polskiego obejmował wzmocnienie systemu obrony przeciwpancernej (w tym zakup nowych PPK), a także mobilności taktycznej jednostek naziemnych, m.in. poprzez zakup dużej liczby kołowych transporterów opancerzonych (APC), w tym zdolnych do wspierania ogniem jednostek zmechanizowanych. Stąd wymagania dla wersji bojowej transportera opancerzonego obejmowały wymóg integracji przeciwpancernego systemu broni kierowanej z wersją bojową pojazdu (bojowy wóz piechoty). Początkowo był to zapis ogólny, który można było doprecyzować dopiero po 26 lipca 2002 roku, kiedy komisja przetargowa zarekomendowała do zakupu izraelski rakietę Rafael Spike-LR. Choć oficjalna umowa na zakup tego systemu została zawarta 29 grudnia 2003 roku, to w chwili ogłoszenia w dniu 22 grudnia 2002 roku podjęto decyzję o wyborze pojazdu fińskiej firmy Patria Vehicles Oy, której lokalnym partnerem była Zakłady Wojskowe. Mechaniczne SA z Siemianowic Śląskich (obecnie Rosomak SA), ogłosiły zamiar odbioru
na częściach wozów bojowych wyposażonych w wieże Oto Melara Hitfist-30P (obecnie
Dywizja Systemów Obronnych Leonardo) System rakietowy Spike-LR.
Zamiar ten potwierdziła treść kontraktu na dostawę 690 KTO, który został podpisany 15 kwietnia 2003 roku. Mówił, że z planowanych 313 jednostek bojowych KTO z wieżami Hitfist-30P, 96 otrzyma PPK Spike-LR miotacze. , tj. jeden pojazd w plutonie (z grupą wsparcia). Ostatecznie jednak, podobnie jak wiele planowanych na tym etapie opcji, wozy bojowe w tej konfiguracji nigdy nie powstały, a żaden z dostarczonych w latach 2004–2013 bojowych Rosomaków nie otrzymał na etapie produkcji systemu uzbrojenia rakietowego. Motywowano to najpierw względami technicznymi i budżetowymi, a następnie – po udanej integracji przez Oto Melarę systemu Spike-LR z wieżą rodziny Hitfist na zlecenie włoskiego Ministerstwa Obrony (więcej o tym później) – wyłącznie względami finansowymi. te.
autobus szpiegowski
Mimo odmowy integracji PPK Spike-LR z wieżami Hitfist-30P na etapie ich produkcji we Włoszech, a następnie na licencji w Polsce, zestawy przeciwpancerne szybko trafiły na Rosomaki, a konkretnie na ich lądowiskach. W listopadzie 2005 roku WZM SA podpisały umowę na opracowanie i dostawę transporterów do transportu zestawów serwisowych PPK Spike-LR. Musiały powstać poprzez przebudowę niedokończonych ze względu na opóźnienie programu, a następnie całkowite porzucenie transportera opancerzonego ze zdalnie sterowanym stanowiskiem uzbrojenia (co ciekawe, 30 takich transporterów opancerzonych w wersji Rosomak-2 , miały służyć do transportu systemów przeciwpancernych), maszyn w wersji podstawowej. Przeróbka nie była skomplikowana i ograniczyła się do zmiany sposobu mocowania wyposażenia w przedziale podwozia: usunięto dwa siedzenia do lądowania z każdej strony bliżej środka pojazdu, a na ich miejsce umieszczono KLU (Command-Launch Unit) i statyw w etui. Na obu półkach nad nadkolami zamontowano uchwyty na łącznie cztery pojemniki PPK (po dwa na każdym), a cztery kolejne - w pozycji pionowej - można było przewozić w uchwytach na pokrywie układu filtracji i klimatyzacji na po lewej stronie, w środkowej części samochodu.
W 2006 roku powstał prototyp pojazdu uzbrojonego w włókno szklane o grubości 12,7 mm na prostej obrotnicy i posiadającego inny niż opisany powyżej układ przestrzeni wewnętrznej przedziału transportowego. Po próbach fabrycznych i wojskowych pojazdu ustalono jego ostateczną konfigurację (łącznie z rezygnacją z uzbrojenia w MGM), a fabryki w Siemianowicach rozpoczęły przebudowę transporterów bazowych na tego typu pojazd. W latach 2007–2008 zbudowano ogółem 27 jednostek Rosomak-S, które otrzymały to oznaczenie, choć jednostki używały nazwy „spikebus”. Pojazdy te miały stanowić rozwiązanie tymczasowe i służyć do czasu pojawienia się w jednostkach instalacji bojowych Rosomak wyposażonych w system Spike-LR. Były używane przez prawie dekadę, ale niedawno zostały wycofane ze służby i przesłane do Rosomak SA w celu przeróbki na specjalistyczne wersje pojazdu.
Włoski utwór
W 2006 roku włoska firma Oto Melara wraz ze swoimi partnerami zainicjowała program integracji systemu Spike-MR/LR z wieżą Hitfist-25, na podstawie którego opracowano system wieżowy Hitfist-30P dla polskiego Rosomaka włoska firma Oto Melara wraz ze swoimi partnerami podpisała umowę na opracowanie i testy prototypowego pojazdu w wersji przeciwpancernej. Było to spowodowane realizacją programu kołowych wozów bojowych Iveco/Oto Melara VBM Freccia, z których 253 (172 z wieżami Hitfist-25 Plus, 36 z wieżami Hitfist-25 Plus i PPK Spike-MR/LR, 20 wozów dowodzenia, 21 wozów dowodzenia, 120 moździerzy samobieżnych kalibru 2 mm i cztery ambulanse) zostało zamówione przez Siły Lądowe Sił Zbrojnych Republiki Włoskiej w celu doposażenia brygady zmechanizowanej VCC-XNUMX Pinerolo z siedzibą w Bari w gąsienicowy VCC-XNUMX transportery.
