Obrona Powietrzna na Eurosatory 2018
Skyranger Boxer to ciekawe wykorzystanie modułowości transportera Boxer.
W tym roku na Eurosatory oferta sprzętu przeciwlotniczego była skromniejsza niż zwykle. Owszem, systemy obrony przeciwlotniczej były reklamowane i wystawiane, ale nie tak bardzo jak na poprzednich wystawach Salonu Paryskiego. Oczywiście nie zabrakło ciekawych informacji o uruchamianych nowych systemach czy programach, ale bloki sprzętowe zostały w większości przypadków zastąpione prezentacjami multimedialnymi i modelami.
Trudno jednoznacznie wskazać przyczynę tego trendu, ale najprawdopodobniej jest to celowa polityka wystawiennicza wielu producentów. W jej ramach systemy obrony przeciwlotniczej – zwłaszcza stacje radiolokacyjne i systemy rakietowe – będą prezentowane na pokazach lotniczych takich jak Le Bourget, Farnborough czy ILA, gdyż obrona powietrzna w większości krajów zachodnich spoczywa wyłącznie na barkach sił powietrznych (oczywiście , z wyjątkami takimi jak US Army czy Esercito Italiano), a jeśli taki komponent dysponuje siłami lądowymi, to jest on ograniczony do bardzo krótkiego zasięgu lub tzw. Zadania C-RAM/-UAS, tj. ochrona przed pociskami artyleryjskimi i mini/mikro UAV.
Na próżno więc szukać innych stacji radarowych na Eurosatorze i prawie tylko przenośnych, a dotyczyło to nawet Thalesa. Gdyby nie MBDA, byłyby wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych krótkiego i średniego zasięgu.
Podejście systemowe
Izraelskie firmy i Lockheed Martin były najbardziej aktywne we wprowadzaniu swoich systemów obrony przeciwlotniczej do Eurosatory. W obu przypadkach informowanie o swoich najnowszych osiągnięciach i osiągnięciach. Zacznijmy od Izraelczyków.
Israel Aerospace Industries (IAI) promował najnowszą wersję swojego systemu rakiet przeciwlotniczych, nazwanej Barak MX i opisanej jako modułowa. Można powiedzieć, że Barak MX jest logiczną konsekwencją rozwoju najnowszej generacji pocisków Barak i kompatybilnych systemów, takich jak stanowiska dowodzenia i stacje radarowe IAI/Elta.
Koncepcja Barak MX zakłada wykorzystanie trzech dostępnych wariantów pocisków Barak (zarówno z wyrzutniami naziemnymi, jak i okrętowymi) w systemie o otwartej architekturze, których oprogramowanie sterujące (know-how IAI) pozwala na dowolną konfigurację systemu zgodnie z wymaganiami klienta . W swojej optymalnej specyfikacji Barak MX pozwala radzić sobie z: samolotami, śmigłowcami, bezzałogowymi statkami powietrznymi, pociskami manewrującymi, samolotami precyzyjnymi, pociskami artyleryjskimi czy pociskami taktycznymi na wysokości poniżej 40 km. Barak MX może jednocześnie wystrzelić trzy pociski Barak: Barak MRAD, Barak LRAD i Barak ER. Barak MRAD (obrona przeciwlotnicza średniego zasięgu) ma zasięg 35 km i jednozakresowy jednostopniowy silnik rakietowy jako system napędowy. Barak LRAD (Long Range AD) ma zasięg 70 km i jednostopniową elektrownię w postaci dwuzakresowego silnika rakietowego. Najnowszy Barak ER (rozszerzony asortyment
- rozszerzony zasięg) powinien mieć zasięg 150 km, co jest możliwe dzięki zastosowaniu dodatkowej wyrzutni pierwszego stopnia (dopalacz rakiet na paliwo stałe). Drugi stopień ma dwuzakresowy silnik na paliwo stałe, a także nowe algorytmy sterowania i tryby przechwytywania zwiększające zasięg. Polowe testy Barak ER powinny zakończyć się do końca roku, a nowy pocisk powinien być gotowy do produkcji w przyszłym roku. Nowe pociski różnią się od pocisków serii Barak 8. Posiadają zupełnie inną konfigurację – ich korpus wyposażony jest pośrodku w cztery długie wąskie trapezowe powierzchnie nośne. W części ogonowej znajdują się cztery trapezoidalne stery. Prawdopodobnie nowe koszary mają również system sterowania wektorem ciągu, jak Barak 8. Koszary MRAD i LRAD mają ten sam kadłub. Z drugiej strony Barak ER musi mieć dodatkowy krok wejściowy.
Do tej pory IAI przeprowadziło 22 próbne starty nowej serii pocisków Barak (prawdopodobnie uwzględniając zasięgi ognia systemu – najprawdopodobniej pociski Barak MRAD lub LRAD kupił Azerbejdżan), we wszystkich tych testach dzięki systemowi naprowadzania , pociski miały otrzymywać bezpośrednie trafienia (ang. hit -to-kill).
Wszystkie trzy wersje koszar mają ten sam aktywny radarowy system naprowadzania na ostatnią fazę lotu. Wcześniej dane o celu były przesyłane kodowanym łączem radiowym, a ruch pocisku w kierunku celu odbywał się za pomocą systemu nawigacji bezwładnościowej. Wszystkie wersje Koszar strzelają z kontenerów transportowych i startowych pod ciśnieniem. Wyrzutnie VTOL (np. na podwoziach samochodów terenowych, z możliwością samopoziomowania wyrzutni w terenie) mają konstrukcję uniwersalną, tj. do nich przywiązany. System uzupełniają środki detekcji i system sterowania. Te ostatnie (konsole operatorskie, komputery, serwery itp.) mogą być umieszczone w budynku (wersja stacjonarna do obrony przeciwlotniczej obiektu) lub w kontenerach dla większej mobilności (mogą być na holowanych przyczepach lub instalowane na samojezdnych transporterach) ). Jest też opcja statku. Wszystko zależy od potrzeb klienta. Środki wykrywania mogą się różnić. Najprostszym rozwiązaniem są oferowane przez firmę Elta stacje radarowe tj. powiązane z IAI, takie jak ELM-2084 MMR. Jednak IAI twierdzi, że dzięki otwartej architekturze Barak MX można zintegrować z dowolnymi cyfrowymi narzędziami do wykrywania, które klient już posiada lub będzie miał w przyszłości. I to właśnie ta „modułowość” sprawia, że Baraka MX jest mocna. Przedstawiciele IAI jednoznacznie stwierdzili, że nie spodziewają się, że Barak MX będzie zamawiany tylko z ich radarami, ale integracja systemu ze stacjami innych producentów nie będzie problemem. Barak MX (jego system dowodzenia) pozwala na architekturę systemu rozproszonego ad hoc bez potrzeby stosowania sztywnej struktury baterii. W ramach tego samego systemu sterowania okręt i koszary lądowe MX mogą ze sobą współdziałać, w tym zintegrowany system sytuacji powietrznej oraz zintegrowany system kierowania (wspomaganie dowodzenia, zautomatyzowane podejmowanie decyzji, kierowanie wszystkimi komponentami obrony przeciwlotniczej – miejsce centralne stanowisko dowodzenia do wyboru - okrętowe lub naziemne). Oczywiście Barak MX może współpracować z pociskami serii Barak 8.
Takie możliwości kontrastują z wysiłkami firmy Northrop Grumman, która od 2010 roku stara się zintegrować w jeden system liczący ponad dwie dekady radar i jedną wyrzutnię. Dzięki decyzji MON Polska będzie uczestniczyć finansowo, ale nie technicznie. A osiągnięty wynik (mam nadzieję) nie będzie się w żaden sposób wyróżniał (zwłaszcza na plus) na tle rynkowej konkurencji. Nawiasem mówiąc, Northrop Grumman był w Eurosatory niejako per procura, oddając nazwę stoisku Orbital ATK, które było zdominowane przez słynne działa napędowe firmy.
