Nowy Airmobile dla US Army

ISV GMD, jako nowy pojazd dla amerykańskich jednostek lotniczych, musi spełniać najwyższe wymagania: doskonale radzi sobie w najtrudniejszym terenie, jest w stanie przewieźć dziewięć osób i wytrzymać upadek z samolotu.

26 czerwca armia amerykańska wybrała GM Defense jako dostawcę pojazdów dla oddziału piechoty. To początek nowej generacji amerykańskich lekkich pojazdów piechoty, a przede wszystkim jednostek latających.

W styczniu 2014 roku armia amerykańska ogłosiła rozpoczęcie konkurencyjnej procedury zakupu ultralekkiego pojazdu bojowego (ULCV). W czerwcu w Fort Bragg w Północnej Karolinie, gdzie m.in. 82 Dywizja Powietrznodesantowa gościła pokaz kilku różnych pojazdów, które armia amerykańska mogłaby uznać za wyposażenie swoich jednostek powietrznych. Były to: Flyer 72 General Dynamics-Flyer Defense, Phantom Badger (Boeing-MSI Defense), Deployable Advanced Ground Off-road/DAGOR (Polaris Defense), Commando Jeep (Hendrick Dynamics), Viper (Vyper Adams) oraz High Versatility Tactical Vehicle . (Lockheed Martin). Do transakcji jednak nie doszło i US Army ostatecznie zakupiła tylko 70 DAGORów dla 82. DPD (uczestniczyli m.in. w ćwiczeniach Anaconda-2016 w Polsce). W 2015 roku armia amerykańska wydała dokument dotyczący strategii modernizacji pojazdów bojowych (CVMS). Analizy i symulacje, które poprzedziły jego opracowanie i publikację, jednoznacznie wskazywały na potrzebę modernizacji, a w przyszłości wymiany floty sprzętu US Army na taki, który lepiej odpowiadałby potrzebom współczesnego pola walki niż sprzęt zakupiony podczas wojen ekspedycyjnych czy nawet wycofany z rynku. zimna wojna. Dotyczyło to również jednostek powietrznych – ich siła ognia miała zwiększyć (m.in. dzięki czołgom lekkim, zob. WiT 4/2017, 1/2019) i mobilność taktyczną. Poza tym szanse na przetrwanie amerykańskich spadochroniarzy na polu bitwy były niewielkie, nie mówiąc już o wykonaniu zadania. Jest to wymuszane w szczególności koniecznością lądowania jednostek latających w większej odległości od celu niż dotychczas, co prowadziło do zwiększenia skuteczności systemów przeciwlotniczych potencjalnego przeciwnika. Dla porównania amerykańscy spadochroniarze obliczyli, że zsiadający żołnierz może dosięgnąć celu w odległości 11-16 km, podczas gdy możliwość swobodnego działania pojawia się dopiero 60 km od celu. W ten sposób narodził się pomysł nabycia nowego lekkiego pojazdu terenowego, znanego wówczas jako Ground Mobility Vehicle (GMV) – w rzeczywistości ULCV powrócił pod nową nazwą.

Zakup pojazdów A-GMV 1.1 (określanych również jako M1297) był tylko półśrodkiem.

GMV, które… nie było GMV

Wojsko amerykańskie będzie ostatecznie dysponować zespołem bojowym 33 brygad piechoty. Wszystkie mają podobną organizację i są w pełni przystosowane do transportu lotniczego. Na ziemi służą jako lekka piechota zmotoryzowana, codziennie korzystając z pojazdów z rodziny HMMWV, a od niedawna także JLTV. Niektóre z nich to jednostki powietrznodesantowe, takie jak 173. BCT Airborne, 4. BCT (Airborne) z 25. Dywizji Piechoty lub BCT z 82. i 101. Dywizji Powietrznodesantowych. Zgodnie ze strategią CVMS miały otrzymać nowoczesne lekkie samoloty powietrzne, przystosowane nie tylko do transportu na pokładzie samolotu lub śmigłowca (lub jako ładunek podwieszony pod śmigłowcem), ale także zrzucane z ładowni samolotu i zdolne do przenoszenia pełny skład piechoty. Chociaż HMMWV i JLTV nadają się do obu tych zadań, są nadal zbyt duże i ciężkie, żarłoczne paliwem, a przede wszystkim zabierają niewielu żołnierzy (zwykle 4 ÷ 6).

Stosunkowo szybko, bo w 2016 r., w roku podatkowym 2017, pojawiła się koncepcja uruchomienia procedury zakupu samolotów transportowych zdolnych do transportu dziewięcioosobowego zespołu piechoty (dwie czteroosobowe sekcje plus dowódca) wraz ze sprzętem i uzbrojeniem. W międzyczasie 82. Dywizja Powietrznodesantowa przetestowała kilka pojazdów Polaris MRZR, aby ocenić skuteczność lekkich pojazdów terenowych na polu bitwy. MRZR jest jednak zbyt mały, aby sprostać wymaganiom amerykańskiej lekkiej piechoty, więc testy miały jedynie charakter poglądowy. Właściwym planem było zebranie ofert przed końcem roku budżetowego 2017 i rozpoczęcie kwalifikacji pojazdów konkursowych od drugiego kwartału roku budżetowego 2018 do drugiego kwartału 2019 roku. Wybór struktury i podpisanie umowy zaplanowano na III kwartał. Jednak w czerwcu 2017 roku podjęto decyzję o podziale programu GMV na zakup 1.1 (a nawet 295) jednostek GMV 395 oraz większy zakup tj. około 1700, w przyszłości w ramach konkursu. Jak mogę uzyskać GMV bez kupowania GMV, który nie jest GMV? Cóż, pod tym akronimem kryją się co najmniej trzy różne konstrukcje: GMV z lat 80. oparty na HMMWV i używany przez USSOCOM (Dowództwo Operacji Specjalnych Stanów Zjednoczonych), jego następca GMV 1.1 (General Dynamics Ordnance and Tactical Systems' Flyer 72, opracowany we współpracy z Flyer Obrona zakupiona dla USSOCOM w ramach umowy z sierpnia 2013 r. (dostawy mają się zakończyć w tym roku; określana również jako M1288) oraz program pojazdów powietrznych US Army (jak się wkrótce przekonamy - na razie). Zakup pojazdów identycznych z zamówionymi przez USSOCOM został oceniony przez armię amerykańską jako najszybszy i najbardziej opłacalny, ponieważ możliwa była całkowita zamienność części, była to konstrukcja używana już przez Siły Zbrojne USA, sprawdzona i produkowana seryjnie. Duże znaczenie miały również podobne wymagania dla pojazdów USSOCOM i US Army: możliwość przewożenia zespołu dziewięciu żołnierzy, masa własna nie większa niż 5000 funtów (2268 kg, o 10% mniej niż pierwotnie planowano), minimalna ładowność 3200 funtów (1451,5 kg ) . , 60 kg), duża mobilność w każdym terenie, możliwość transportu drogą powietrzną (na zawieszeniu pod śmigłowcem UH-47 lub CH-47, w ładowni śmigłowca CH-130 lub na pokładzie C-17 lub C- 177 samolotów - w przypadku tych ostatnich możliwy jest upadek z małej wysokości). Ostatecznie armia amerykańska zamówiła tylko 1.1 GMV 1.1 (pod oznaczeniem Army-GMV 1.1 lub A-GMV 1297 lub M33,8) za ponad 2018 mln USD w ramach budżetów na rok budżetowy 2019-2020. Pełna gotowość operacyjna miała zostać osiągnięta w trzecim kwartale roku obrotowego 2019. Druga runda przetargów miała rozpocząć się w roku podatkowym 2020 lub XNUMX.