Niemieckie dywizje pancerne: styczeń 1942 – czerwiec 1944

Niemieckie dywizje pancerne

Kampania w Związku Sowieckim w 1941 roku, mimo zawrotnych zwycięstw Wehrmachtu nad zdemoralizowana i źle wyszkoloną Armią Czerwoną, zakończyła się niekorzystnie dla Niemców. ZSRR nie został pokonany, a Moskwa nie została zdobyta. Wyczerpana armia niemiecka przetrwała srogą zimę, a wojna przerodziła się w przedłużający się konflikt, który pochłonął wiele zasobów ludzkich i materialnych. A Niemcy nie byli na to przygotowani, nie powinno tak być…

Na lato 1942 r. planowano kolejną ofensywę niemiecką, która miała zadecydować o powodzeniu kampanii na wschodzie. Zadania ofensywy zostały określone w dyrektywie nr 41 z 5 kwietnia 1942 r., kiedy sytuacja na froncie ustabilizowała się, a Wehrmacht przetrwał zimę, do której był zupełnie nieprzygotowany.

Ponieważ obrona Moskwy okazała się nie do pokonania, postanowiono odciąć ZSRR od źródeł ropy naftowej - materiału niezbędnego do wojny. Główne rezerwy sowieckiej ropy znajdowały się w Azerbejdżanie (Baku nad Morzem Kaspijskim), gdzie wydobywano ponad 25 mln ton ropy rocznie, co stanowiło prawie całą sowiecką produkcję. Znaczna część pozostałego kwartału przypadła na region Majkop-Grozny (Rosja i Czeczenia) oraz Machaczkała w Dagestanie. Wszystkie te obszary znajdują się albo u podnóża Kaukazu, albo nieco na południowy wschód od tego wielkiego pasma górskiego. Atak na Kaukaz w celu zdobycia pól naftowych i na Wołgę (Stalingrad) w celu przecięcia arterii komunikacyjnych, którymi transportowana była ropa naftowa do centralnej części ZSRR miała być przeprowadzona przez GA „Południe” , a pozostałe dwie grupy armii - "Środek" i "Północ" - powinny iść do defensywy. Tak więc zimą 1941/1942 GA „Południe” zaczęto wzmacniać przerzucaniem jednostek z pozostałych grup armii na południe.

Tworzenie nowych dywizji pancernych

Podstawą tworzenia nowych dywizji były różne jednostki, w tym rezerwowe formacje pancerne, które zaczęły formować się jesienią 1940 roku. Cztery nowo sformowane pułki i dwa oddzielne bataliony zostały wyposażone w zdobyty sprzęt francuski. Jednostki te powstały między jesienią 1940 a wiosną 1941. Były to: 201. Pułk Pancerny, który otrzymał Somua H-35 i Hotchkiss H-35/H-39; 202. pułk czołgów, wyposażony w 18 Somua H-35 i 41 Hotchkiss H-35/H-39; 203. pułk czołgów otrzymał Somua H-35 i Hotchkiss H-35/39; 204 pułk czołgów przydzielony do Somua H-35 i Hotchkiss H-35/H39; 213. batalion czołgów, wyposażony w 36 ciężkich czołgów Char 2C, nosił nazwę Pz.Kpfw. B2; 214 batalion czołgów,

otrzymał +30 Renault R-35.

25 września 1941 r. Rozpoczął się proces tworzenia dwóch kolejnych dywizji czołgów - 22. dywizji czołgów i 23. dywizji czołgów. Oba zostały sformowane od podstaw we Francji, ale ich pułki czołgów były odpowiednio 204. pułkiem czołgów i 201. pułkiem czołgów i były wyposażone w różnorodny niemiecki i czeski sprzęt. 204. pułk czołgów otrzymał: 10 Pz II, 36 Pz 38(t), 6 Pz IV (75/L24) i 6 Pz IV (75/L43), natomiast 201. pułk czołgów otrzymał czołgi produkcji niemieckiej. Stopniowo stany w obu pułkach były uzupełniane, choć nie osiągnęły pełnego sztabu. W marcu 1942 dywizje zostały wysłane na front.

1 grudnia 1941 r. w obozie Stalbek (obecnie Dołgorukowo w Prusach Wschodnich) rozpoczęła się reorganizacja 1. Dywizji Kawalerii w 24. Dywizję Pancerną. Jej 24 pułk czołgów powstał z rozwiązanego 101 batalionu czołgów z miotaczami ognia, uzupełniony przez kawalerzystów z 2 i 21 pułków kawalerii dywizji, wyszkolonych na czołgistów. Początkowo wszystkie trzy dywizje posiadały brygadę strzelców zmotoryzowanych składającą się z trzybatalionowego pułku strzelców zmotoryzowanych i batalionu motocyklowego, ale w lipcu 1942 r. sztab brygady strzelców zmotoryzowanych został rozwiązany i utworzono drugi pułk strzelców zmotoryzowanych i oba pułki zmotoryzowane zostały przekształcony w dwubatalionowy pułk.

Przygotowanie do nowej ofensywy

Osi udało się zebrać do ofensywy około miliona żołnierzy, zorganizowanych w 65 niemieckich i 25 rumuńskich, włoskich i węgierskich dywizji. Zgodnie z planem przygotowanym w kwietniu, na początku lipca 1942 r. GA „Południe” zostało podzielone na GA „A” (feldmarszałek Lista Wilhelma), które przeniosło się na Kaukaz, oraz GA „B” (gen. pułkownik Maximilian Freiherr von Weichs). , kierując się na wschód w kierunku Wołgi.

Wiosną 1942 roku w skład GA „Połudne” wchodziło dziewięć dywizji pancernych (3, 9, 11, 13, 14, 16, 22, 23 i 24) oraz sześć dywizji zmotoryzowanych (3, 16, 29, 60, SS Viking). . „i „Wielkie Niemcy”). Dla porównania, na dzień 4 lipca 1942 r. w Sever GA pozostały tylko dwie dywizje pancerne (8. i 12.) oraz dwie dywizje zmotoryzowane (18. , 20, 1, 2, 4 i 5) oraz dwa zmotoryzowane (17 i 18). We Francji stacjonowały 19, 20 i 10 dywizje pancerne (mające na celu odpoczynek i uzupełnienie, później wróciły do ​​działań wojennych), a 25 i 6 armia oraz 7 dywizja Dlek (zmotoryzowana) walczyły w Afryce.

Po podziale GA „Połudne” GA „A” obejmowała 1 Armię Pancerną i 17 Armię, a GA „B” obejmowały: 2 Armię, 4 Armię Pancerną, 6 Armię, a także 3 i 4 armię. Armia rumuńska, 2 armia węgierska i 8 armia włoska. Spośród nich niemieckie dywizje pancerne i zmotoryzowane znajdowały się we wszystkich armiach z wyjątkiem 2. Armii, która w ogóle nie miała dywizji szybkich.