Zmodyfikowany MSR-W
Stacja MSR-W w pierwszej wersji dwuantenowej.
Dziesięć lat to bardzo długi czas dla urządzeń elektronicznych i oprogramowania. Wystarczy porównać rozwiązania techniczne i funkcjonalność domowego komputera, telewizora czy telefonu komórkowego dziesięć lat temu i dziś. To samo, a nawet bardziej dotyczy wojskowego sprzętu elektronicznego. Coraz częściej dostrzega to Ministerstwo Obrony Narodowej RP, które w ramach planowych przeglądów takich urządzeń, zwykle polskiej konstrukcji i produkcji, zleca również ich modernizację, pozwalającą na dostosowanie ich do najnowszych dostępnych standardów. Ostatnio tak się stało ze stacjami rozpoznania lotniczego MSR-W z Wojskowych Zakładów Elektronicznych SA.
W latach 2004-2006 do jednostek wywiadu elektronicznego Wojska Polskiego trafiło sześć mobilnych stacji wywiadowczych MSR-W, opracowanych i wyprodukowanych przez Wojskowe Zakłady Elektroniczne SA z Zielonki pod Warszawą. Zespoły te, które zastąpiły będące w służbie powietrzne systemy rozpoznania POST-3M („Lena”) i uzupełniły stacje POST-3M, zmodernizowane – również przez WZE SA – do standardu POST-MD (sześć sztuk), wykorzystywane są do celów RETI/ ESM (ang. Electronic Intelligence/Electronic Support Measures), tj. wywiad radiowy. Głównym celem tego mobilnego systemu jest umieszczenie całego sprzętu w nadwoziu typu Sarna na podwoziu samochodu terenowego Star 266/266M w układzie 6×6 – wykrywanie działania urządzeń elektronicznych (radarowych), głównie instalowane na pokładach samolotów i śmigłowców, ale nie tylko, pracujące w zakresie częstotliwości 0,7-18 GHz. MSR-Z, wyposażony w pełni cyfrowy sprzęt, wykrywa następujące systemy elektroniczne: lotnicze stacje radarowe do obserwacji powierzchni ziemi, wyznaczania celów i meteorologiczne; systemy nawigacji lotniczej; wysokościomierze radiowe; interrogatory i transpondery systemów samoidentyfikacji; do pewnego stopnia także naziemne stacje radarowe. Stacja może nie tylko wykrywać fakt promieniowania, klasyfikować odbierane sygnały, ale także określać źródła promieniowania na podstawie charakterystyki pracy urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne i porównywać te dane z danymi zawartymi w
w bazach danych powstałych w wyniku wcześniejszej diagnostyki. Zarejestrowane emisje są archiwizowane w bazach danych w celu analizy i dokładnego rozpoznania sygnału. Stacja może namierzać kierunek wykrytych źródeł promieniowania, a także przy współpracy co najmniej dwóch stacji określać ich położenie w przestrzeni metodą triangulacji.
W wersji podstawowej MSR-W może jednocześnie śledzić do 16 tras obiektów powietrznych. Stację obsługuje trzech żołnierzy: dowódca i dwóch operatorów. Warto dodać, że główne elementy wyposażenia stacji (w tym odbiorniki) są polskiego projektu i produkcji, podobnie jak opracowane w Polsce oprogramowanie.
Stacje MSR-W dostarczone w latach 2004-2006 były produkowane w dwóch różnych partiach. Pierwsze trzy stacje posiadały dwuantenową jednostkę obserwacyjno-śledzącą, z anteną obserwacyjną kosmosu (projekt WZE SA) i kierunkową anteną śledzącą (Grintek z RPA, obecnie Saab Grintek Defence), wykorzystywały także przewodowe systemy łączności i transmisji danych . Trzy kolejne zostały już dostarczone w zmodyfikowanej wersji (nieoficjalnie nazwanej Model 2005) ze zintegrowanym zespołem anteny Grintek na jednym maszcie teleskopowym. Wprowadzono również podsystem łączności i transmisji danych, umożliwiający współpracę z systemem zarządzania jednostką WRE Wołczenica w oparciu o komunikację w sieci OP-NET-R.
Doświadczenia eksploatacyjne stacji MSR-1 w częściach były bardzo dobre, ale przyszedł czas na ich naprawę. Gubernator zdecydował jednak, że przy tej okazji stacje zostaną ujednolicone i zmodyfikowane. Prace przekazano producentowi instalacji Wojskowe Zakłady Elektroniczne SA, aw czerwcu 2014 roku podpisano odpowiednią umowę z 22. regionalną bazą logistyczną. Dotyczy remontu i modyfikacji wszystkich sześciu stacji. Wartość kontraktu wynosi 065 365 2016 zł (netto), a prace muszą zakończyć się do XNUMX roku.
