Działalność kosmiczna profesora Petera Volansky'ego
Profesor był współorganizatorem nowego kierunku „Lotnictwo i Kosmonautyka” na Politechnice Warszawskiej. Zainicjował nauczanie astronautyki i nadzoruje działalność studentów w tym zakresie.
Lista dokonań prof. Wolańskiego jest długa: wynalazki, patenty, badania, projekty ze studentami. Podróżuje po całym świecie wygłaszając wykłady i wykłady i wciąż otrzymuje wiele ciekawych propozycji w ramach współpracy międzynarodowej. Profesor przez wiele lat był mentorem grupy studentów Politechniki Warszawskiej, którzy zbudowali pierwszego polskiego satelitę studenckiego PW-Sat. Realizuje wiele międzynarodowych projektów związanych z tworzeniem silników odrzutowych, jest ekspertem światowych instytucji zajmujących się badaniem i użytkowaniem kosmosu.
Profesor Piotr Wolański urodził się 16 sierpnia 1942 r. w Miłówce na Żywiecczyźnie. W szóstej klasie szkoły podstawowej w kinie Raduga w Miłówce, oglądając Kronikę Filmową, widział start amerykańskiej rakiety badawczej Aerobee. To wydarzenie zrobiło na nim tak ogromne wrażenie, że stał się entuzjastą technologii rakietowej i kosmicznej. Wystrzelenie pierwszego sztucznego satelity Ziemi, Sputnika-1 (wystrzelonego na orbitę przez ZSRR 4 października 1957 r.), tylko wzmocniło jego wiarę.
Po wystrzeleniu pierwszego i drugiego satelity redakcja tygodnika dla dzieci w wieku szkolnym „Świat Młody” ogłosiła ogólnopolski konkurs o tematyce kosmicznej „Astroekspedycja”. W tym konkursie zajął 3 miejsce iw nagrodę wyjechał na miesięczny obóz pionierski w Złotych Piaskach koło Warny w Bułgarii.
W 1960 został studentem Wydziału Inżynierii Energetycznej i Lotniczej (MEiL) Politechniki Warszawskiej. Po trzech latach studiów wybrał specjalizację „Silniki lotnicze” i ukończył w 1966 roku tytuł magistra inżyniera o specjalności „Mechanika”.
Tematem jego pracy magisterskiej było opracowanie przeciwpancernego pocisku kierowanego. W ramach swojej pracy magisterskiej chciał zaprojektować rakietę kosmiczną, ale kierujący nią dr Tadeusz Litwin nie zgodził się, twierdząc, że taka rakieta nie zmieściłaby się na desce kreślarskiej. Ponieważ obrona pracy przebiegła bardzo dobrze, Piotr Wolański od razu otrzymał propozycję pozostania na Politechnice Warszawskiej, którą przyjął z wielką satysfakcją.
Już na pierwszym roku wstąpił do warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Astronautycznego (PTA). Oddział ten organizował comiesięczne spotkania w sali kinowej „Muzeum Techniki”. Szybko zaangażował się w działalność towarzystwa, początkowo prezentując „Wiadomości kosmiczne” na comiesięcznych spotkaniach. Wkrótce został członkiem Zarządu Oddziału Warszawskiego, następnie Zastępcą Sekretarza, Sekretarzem, Wiceprezesem i Prezesem Oddziału Warszawskiego.
W trakcie studiów miał okazję uczestniczyć w Kongresie Astronautycznym Międzynarodowej Federacji Astronautycznej (IAF) zorganizowanym w Warszawie w 1964 roku. To właśnie podczas tego kongresu po raz pierwszy zetknął się z nauką i technologią z prawdziwego świata i poznał ludzi, którzy stworzyli te niezwykłe wydarzenia.
W latach 70. profesorowie byli często zapraszani do Polskiego Radia, aby komentować najważniejsze wydarzenia kosmiczne, takie jak loty na Księżyc w ramach programu Apollo, a następnie lot Sojuz-Apollo. Po locie Sojuz-Apollo w Muzeum Techniki odbyła się specjalna wystawa poświęcona kosmosie, której tematem był ten lot. Następnie został kuratorem tej wystawy.
W połowie lat 70. prof. Piotr Wolański opracował hipotezę powstania kontynentów w wyniku zderzenia bardzo dużych planetoid z Ziemią w odległej przeszłości, a także hipotezę powstania Księżyca w wyniku podobna kolizja. Jego hipoteza o wyginięciu gigantycznych gadów (dinozaurów) i wielu innych katastrofalnych wydarzeniach w historii Ziemi opiera się na twierdzeniu, że stało się to w wyniku zderzeń z Ziemią dużych obiektów kosmicznych, takich jak asteroidy czy komety. Zaproponował to na długo przed uznaniem teorii Alvareza o wyginięciu dinozaurów. Dziś te scenariusze są powszechnie akceptowane przez naukowców, ale wtedy nie miał czasu na opublikowanie swojej pracy ani w Nature, ani w Science, tylko w Advances in Astronautics i czasopiśmie naukowym Geophysics.
Gdy w Polsce pojawiły się szybkie komputery wraz z prof. Karol Jachem z Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie wykonał obliczenia numeryczne tego typu zderzeń, aw 1994 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera. Maciej Mroczkowski (obecnie prezes PTA) obronił pracę doktorską na ten temat pt.: „Analiza teoretyczna dynamicznych skutków zderzenia dużych planetoid z ciałami planetarnymi”.
W drugiej połowie lat 70. został poproszony przez płk V. prof. Stanisława Barańskiego, komendanta Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej (WIML) w Warszawie, o zorganizowanie cyklu wykładów dla grupy pilotów, z których mieli zostać wybrani kandydaci do lotów kosmicznych. Grupa początkowo liczyła około 30 osób. Po wykładach pozostała pierwsza piątka, z której ostatecznie wybrano dwóch: majora. Miroslav Germashevsky i porucznik Zenon Yankovsky. Historyczny lot M. Germaszewskiego w kosmos odbył się w dniach 27 czerwca - 5 lipca 1978 r.
Gdy w latach 80. prezesem Polskiego Towarzystwa Astronautycznego został pułkownik Miroslav Germaszewski, na jego zastępcę wybrano Piotra Wolańskiego. Po wygaśnięciu uprawnień generała Germaszewskiego został prezesem PTA. Funkcję tę pełnił od 1990 do 1994 roku i od tego czasu pełni funkcję honorowego prezesa PTA. Polskie Towarzystwo Astronautyczne wydaje dwa periodyki: popularnonaukowy Astronautics oraz kwartalnik naukowy Achievements in Cosmonautics. Przez długi czas był redaktorem naczelnym tej ostatniej.
W 1994 roku zorganizował pierwszą konferencję „Kierunki rozwoju napędów kosmicznych”, a materiały z tej konferencji były przez kilka lat publikowane w „Postamps of Astronautics”. Mimo różnych problemów, które wówczas powstały, konferencja przetrwała do dziś i stała się platformą spotkań i wymiany opinii specjalistów z wielu krajów świata. W tym roku XNUMX konferencja na ten temat odbędzie się tym razem w Instytucie Lotnictwa w Warszawie.
W 1995 roku został wybrany na członka Komitetu Badań Kosmicznych i Satelitarnych (KBKiS) Polskiej Akademii Nauk, a cztery lata później został mianowany wiceprzewodniczącym tego Komitetu. Wybrany na Przewodniczącego Komitetu w marcu 2003 roku i sprawował to stanowisko przez cztery kolejne kadencje, do 22 marca 2019 roku. W uznaniu zasług został jednogłośnie wybrany Honorowym Przewodniczącym tego Komitetu.
