MyĆliwiec Bell P-39 Aerocobra
P-39 Airacobra jest przykĆadem niepowodzenia poczÄ tkowych zaĆoĆŒeĆ z uzyskanymi wynikami. Samolot zostaĆ zaprojektowany jako wysokowydajny myĆliwiec przechwytujÄ cy na duĆŒych wysokoĆciach, ale decyzje podjÄte podczas jego opracowywania doprowadziĆy do ââstworzenia myĆliwca Ćredniego wysokoĆci. MyĆliwiec R-39 Airacobra wyrĂłĆŒniaĆ siÄ szeregiem nietypowych, nowatorskich rozwiÄ zaĆ konstrukcyjnych, ale krytykowano go za maĆÄ prÄdkoĆÄ maksymalnÄ , prÄdkoĆÄ wznoszenia i zasiÄg lotu. Jednak 9585 myĆliwcĂłw tego typu zostaĆo wyprodukowanych i sĆuĆŒyĆo w SiĆach Powietrznych USA i siedmiu innych krajach.
W poĆowie lat 30-tych dowĂłdztwo US Army Air Corps (USAAC) zaczÄĆo zdawaÄ sobie sprawÄ ze sĆaboĆci swoich myĆliwcĂłw, ktĂłre pod wzglÄdem konstrukcji, cech i uzbrojenia zaczÄĆy coraz wyraĆșniej wyrĂłĆŒniaÄ siÄ na tle Ćwiatowych liderĂłw. W zwiÄ zku z tym postanowiono zainicjowaÄ program pozyskania nowego myĆliwca o wysokich osiÄ gach (poĆcig). Kluczem do sukcesu byĆ mocny silnik rzÄdowy chĆodzony cieczÄ . ChociaĆŒ ze wzglÄdu na obecnoĆÄ rozbudowanego ukĆadu chĆodzenia (chĆodnice, dysze, zbiorniki, pompy) silniki takie byĆy bardziej zĆoĆŒone i podatne na uszkodzenia niĆŒ silniki gwiazdowe chĆodzone powietrzem (przelot instalacji i utrata pĆynu chĆodzÄ cego wykluczaĆy samolot z walki), miaĆy one znacznie mniejszy przekrĂłj poprzeczny, co umoĆŒliwiĆo poprawÄ aerodynamiki pĆatowca i zmniejszenie oporu, a tym samym zwiÄkszenie osiÄ gĂłw. WiodÄ ce kraje europejskie w rozwoju techniki lotniczej â Wielka Brytania, Francja, Niemcy â wykorzystywaĆy silniki rzÄdowe do napÄdzania swoich nowych typĂłw myĆliwcĂłw.
NajwiÄksze zainteresowanie wĆrĂłd wojska wzbudziĆ 12-cylindrowy rzÄdowy silnik Allison V-1710 chĆodzony cieczÄ . Tak czy inaczej, w tamtym czasie byĆ to jedyny amerykaĆski silnik tego typu, ktĂłry mĂłgĆ sprostaÄ oczekiwaniom wojska. Specjalnie zaprojektowany silnik B-1710-C1 rozwijaĆ moc 1933 KM w 750 roku, a cztery lata pĂłĆșniej pomyĆlnie przeszedĆ 150-godzinne testy laboratoryjne, zapewniajÄ c staĆÄ moc 1000 KM na poziomie morza. przy 2600 obr./min. InĆŒynierowie Allison spodziewali siÄ, ĆŒe w krĂłtkim czasie zwiÄkszÄ moc do 1150 KM. To skĆoniĆo USAAC do uznania silnika V-1710 serii C za gĆĂłwny ukĆad napÄdowy nowej generacji samolotĂłw bojowych, zwĆaszcza myĆliwcĂłw.
Na poczÄ tku maja 1936 roku specjaliĆci z dziaĆu logistyki Wright Field Air Corps (Ohio) sformuĆowali wstÄpne wymagania dla nowego myĆliwca. Maksymalna prÄdkoĆÄ ustawiona na co najmniej 523 km/h (325 mph) na wysokoĆci 6096 m i 442 km/h (275 mph) na poziomie morza, czas lotu z maksymalnÄ prÄdkoĆciÄ jedna godzina, czas wznoszenia 6096 m - mniej niĆŒ 5 minut, bieg- w gĂłrÄ i w dĂłĆ (do celu i nad celem o wysokoĆci 15 m) - mniej niĆŒ 457 m. Specyfikacje techniczne dla branĆŒy nie zostaĆy jednak wydane, poniewaĆŒ USAAC dyskutuje nad powoĆaniem nowego myĆliwca i sposobem osiÄ gniÄcia tak wysokich wynikĂłw. Ustalono, ĆŒe jego gĆĂłwnym zadaniem bÄdzie walka z ciÄĆŒkimi bombowcami latajÄ cymi na coraz wiÄkszych wysokoĆciach. Dlatego rozwaĆŒano kwestiÄ zastosowania jednego lub dwĂłch silnikĂłw i wyposaĆŒenia ich w turbosprÄĆŒarki. Termin âprzechwytujÄ cy poĆcigâ pojawiĆ siÄ po raz pierwszy. OkazaĆo siÄ, ĆŒe samolot nie potrzebuje dobrej zwrotnoĆci, poniewaĆŒ nie bÄdzie angaĆŒowaĆ siÄ w zwrotnÄ walkÄ powietrznÄ z myĆliwcami wroga. W tamtym czasie zakĆadano, ĆŒe bombowce dalekiego zasiÄgu nie bÄdÄ miaĆy eskorty myĆliwcĂłw. Jednak najwaĆŒniejsze byĆy wznoszenie i prÄdkoĆÄ maksymalna. W tym kontekĆcie dwusilnikowy myĆliwiec o dwukrotnie wiÄkszej mocy ukĆadu napÄdowego przy mniej niĆŒ dwukrotnie wiÄkszej masie, gabarytach i wspĂłĆczynniku oporu powietrza wydawaĆ siÄ najlepszym wyborem. OmĂłwiono rĂłwnieĆŒ kwestie zwiÄkszenia maksymalnego dopuszczalnego wspĂłĆczynnika przeciÄ ĆŒenia konstrukcji z g+5g do g+8â9 oraz uzbrojenia samolotu w dziaĆa duĆŒego kalibru jako znacznie skuteczniejszÄ broĆ przeciwko bombowcom niĆŒ karabiny maszynowe.
W miÄdzyczasie, w czerwcu 1936 roku, USAAC zamĂłwiĆo produkcjÄ 77 myĆliwcĂłw Seversky P-35, a nastÄpnie 210 myĆliwcĂłw Curtiss P-36A w nastÄpnym miesiÄ cu. Oba typy byĆy napÄdzane silnikami radialnymi Pratt & Whitney R-1830 i na papierze osiÄ gaĆy prÄdkoĆÄ maksymalnÄ odpowiednio 452 i 500 km / h (281 i 311 mil / h) na wysokoĆci 3048 m. MyĆliwiec docelowy napÄdzany V-1710. W listopadzie Departament MateriaĆĂłw nieznacznie zmieniĆ wymagania dla jednosilnikowego myĆliwca przechwytujÄ cego. Maksymalna prÄdkoĆÄ na poziomie morza zostaĆa zmniejszona do 434 km/h (270 mil/h), czas lotu wydĆuĆŒono do dwĂłch godzin, a czas wznoszenia na wysokoĆÄ 6096 m do 7 minut. W tym czasie do dyskusji wĆÄ czyli siÄ specjaliĆci ze Sztabu Generalnego SiĆ Powietrznych (GHQ AF) w Langley Field w Wirginii i zaproponowali zwiÄkszenie maksymalnej prÄdkoĆci do 579 km/h (360 mph) na wysokoĆci 6096 m i 467 km/h. (290 mph) na poziomie morza, skracajÄ c czas lotu z maksymalnÄ prÄdkoĆciÄ z powrotem do jednej godziny, skracajÄ c czas wznoszenia z 6096 m do 6 minut oraz skracajÄ c czas startu i dobiegu do 427 m. Po miesiÄcznych dyskusjach wymagania GHQ AF zostaĆy zatwierdzone przez dziaĆ materiaĆĂłw.
Tymczasem majowy szef USAAC, generaĆ Oscar M. Westover, zwrĂłciĆ siÄ do sekretarza wojny Harryâego Woodringa z propozycjÄ zakupu prototypĂłw dwĂłch myĆliwcĂłw przechwytujÄ cych â z jednym i dwoma silnikami. Po uzyskaniu zgody na realizacjÄ programu, 19 marca 1937 roku Departament MateriaĆowy wydaĆ specyfikacjÄ X-609, doprecyzowujÄ cÄ wymagania taktyczno-techniczne dla jednosilnikowego myĆliwca przechwytujÄ cego (wczeĆniej, w lutym, wydaĆ podobny X -608 specyfikacja). -38 dla dwusilnikowego myĆliwca, prowadzÄ c do Lockheeda P-608). Adresowany byĆ do firm Bell, Curtiss, North American, Northrop i Sikorsky (X-609 â Consolidated, Lockheed, Vought, Vultee and Hughes). Najlepsze projekty zgĆoszone w kaĆŒdej grupie miaĆy powstaÄ jako prototypy, ktĂłre z kolei miaĆy ze sobÄ konkurowaÄ. Dopiero zwyciÄzca tego konkursu musiaĆ wejĆÄ do produkcji seryjnej. W odpowiedzi na specyfikacjÄ X-1937 swoje propozycje zĆoĆŒyĆy tylko trzy firmy: Bell, Curtiss i Seversky (ten ostatni nie byĆ wczeĆniej brany pod uwagÄ, a zamiar udziaĆu w konkursie zostaĆ zgĆoszony dopiero na poczÄ tku 18 r.). Z rywalizacji odpadĆy North American, Northrop i Sikorsky. Bell i Curtiss przesĆali po dwa, a Seversky piÄÄ. Projekty Bella wpĆynÄĆy do ââdziaĆu materiaĆĂłw w dniu 1937 maja XNUMX roku.
W poĆowie sierpnia specjaliĆci z Dyrekcji Korpusu Lotniczego rozpoczÄli analizÄ przedĆoĆŒonych projektĂłw projektĂłw. Projekt, ktĂłry nie speĆniaĆ przynajmniej jednego warunku byĆ automatycznie odrzucany. Taki los spotkaĆ projekt Seversky'ego Model AR-3B, ktĂłrego szacowany czas wznoszenia na wysokoĆÄ 6096 m przekroczyĆ 6 minut. Na polu walki pozostaĆy Bell Model 3 i Model 4, Curtiss Model 80 i Model 80A oraz Seversky AP-3 w dwĂłch wersjach i projektach AP-3A. NajwyĆŒszÄ ocenÄ uzyskaĆ Bell Model 4, nastÄpnie Bell Model 3 i trzeci Curtiss Model 80. PozostaĆe projekty nie uzyskaĆy nawet poĆowy maksymalnej moĆŒliwej liczby punktĂłw. W ocenie nie uwzglÄdniono kosztĂłw przygotowania dokumentacji, stworzenia prototypu i przetestowania modelu w tunelu aerodynamicznym, ktĂłre w przypadku modelu 4 wyniosĆy 25 zĆ. dolarĂłw wiÄcej niĆŒ Model 3 i 15 80 dolarĂłw wiÄcej niĆŒ Model XNUMX.