Wojna francuska w Indochinach 1945-1954 część 3

W grudniu 1953 roku głównodowodzący sił Unii Francuskiej w Indochinach, generał Navarre, zdecydował, że bitwy w północno-zachodnim Wietnamie nie da się uniknąć. Na jej miejsce wybrał okupowaną przez Francuzów dolinę Chin Bien Phu, zamienioną w twierdzę, która miała przynieść klęskę wojskom północnowietnamskim i stać się początkiem ofensywy wojsk Unii Francuskiej w północnym Wietnamie. Jednak generał Giap nie zamierzał realizować planu Nawarry.

Generał Navarra miał okazję na początku grudnia 1953 r. przeprowadzić całkowitą ewakuację sił z Chin Bien Phu, ale ostatecznie odrzucił ten pomysł decyzją z 3 grudnia 1953 r. Następnie potwierdził rozkazem, że bitwa w północno-zachodnim Wietnamie nie może być unikanym. Całkowicie porzucił pomysł wycofania się z Chin Bien Phu i przeniesienia obrony na wschód na Równinę Dzbanów, gdzie znajdowały się trzy stosunkowo łatwe do obrony lotniska. W rozkazie Navarra stwierdził, że Chin Bien Phu należy zachować za wszelką cenę, co po latach premier Francji Joseph Laniel uznał za niezgodne ze ówczesną strategią zapobiegania otwartym starciom z dużymi siłami Viet Minh. Po latach Navarre argumentował, że ewakuacja z Chin Bien Phu nie była już wtedy możliwa, ale niekorzystna ze względu na „prestiż Francji”, a także w wymiarze strategicznym.

Nie wierzył doniesieniom wywiadu francuskiego o koncentracji kilku dywizji wroga w pobliżu Nawarry. Według francuskiego pisarza Julesa Roya: Navarre ufał tylko sobie, był głęboko sceptyczny wobec wszystkich informacji, które do niego docierały, ale nie pochodziły z jego źródeł. Był szczególnie nieufny wobec Tonkina, ponieważ był coraz bardziej przekonany, że Konyi buduje tam własne imperium i gra we własnym interesie. Ponadto Navarre ignorował takie czynniki, jak zmienność pogody i wierzył, że zarówno samoloty uderzeniowe (bliskie wsparcie), jak i transportowe zapewnią ochronę przed Viet Minhem, który nie będzie miał ani artylerii, ani obrony przeciwlotniczej. Navarre zakładał, że atak na Chin Bien Phu zostanie najprawdopodobniej przeprowadzony przez siły 316. Dywizji Piechoty (inni oficerowie uważali, że jest to zbyt optymistyczne założenie i obóz może zostać zaatakowany przez duże siły). Z optymizmem generała Navarre można by wzmocnić wcześniejsze sukcesy, takie jak skuteczna obrona Na San i Muong Khua. Nie bez znaczenia są zapewne wydarzenia z 26 listopada 1953 r., kiedy zmasowany atak F8F Bearcats z użyciem konwencjonalnych bomb i napalmu poważnie osłabił potencjał bojowy 316. Dywizji Piechoty.

Nawarra wierzyła, że koncentracja sił na północnym zachodzie Wietnamu symuluje atak na Chin Bien Phu, a w praktyce przygotowuje atak na Laos, o czym Nawarra często mówiła. Tutaj warto poszerzyć temat Laosu, gdyż był to państwo sojusznicze w stosunku do Paryża. Już 23 listopada konsul Hanoi Paul Sturm w wiadomości do Departamentu Stanu w Waszyngtonie przyznał, że francuskie dowództwo obawia się, że ruchy 316. Dywizji Piechoty przygotowują się nie do ataku na Chin Bien Phu lub Lai Chau, ale za atak na Laos. Rola tego państwa znacznie wzrosła po 22 listopada 1953 r., kiedy w Paryżu podpisano porozumienie uznające niepodległość Laosu w ramach Unii Francuskiej (Union Française). Francja zobowiązała się do obrony Laosu i jego stolicy Luang Phrabang, co jednak było trudne z przyczyn czysto wojskowych, gdyż nie było tam nawet lotniska. Tak więc Navarre chciał, aby Chin Bien Phu był kluczem do obrony nie tylko północnego Wietnamu, ale także centralnego Laosu. Miał nadzieję, że siły laotańskie wkrótce ustanowią lądowe szlaki tranzytowe na linii z Chin Bien Phu do Luang Prabang.

Więcej w numerach Wojsko i Techniki Historia:

– Wojna francuska w Indochinach 1945 – 1954 Część 1

– Wojna francuska w Indochinach 1945 – 1954 Część 2

– Wojna francuska w Indochinach 1945 – 1954 Część 3