Silnik cykliczny Atkinsona
Silnik cyklu Atkinsona jest silnikiem spalinowym. Został zaprojektowany przez Jamesa Atkinsona w 1882 roku. Istotą silnika jest osiągnięcie wyższej sprawności spalania, czyli mniejszego zużycia paliwa.
Ten rodzaj spalania różni się od normalnego cyklu Otto dłuższym otwarciem zaworu ssącego, które przechodzi w fazę sprężania, gdy tłok unosi się i spręża mieszankę. Prowadzi to do tego, że część już zassanej mieszanki jest wypychana z cylindra z powrotem do rury ssącej. Dopiero po tym zamyka się zawór ssący, czyli po zassaniu mieszanki paliwowej, po czym następuje pewne „upuszczenie” i dopiero potem zwykła kompresja. Silnik praktycznie zachowuje się tak, jakby miał mniejszą pojemność skokową, ponieważ stopień sprężania i rozprężania są różne. Dalsze otwieranie zaworu ssącego zmniejsza rzeczywisty stopień sprężania. Jak już wspomniano, ta forma spalania pozwala na osiągnięcie stopnia rozprężania wyższego niż stopień sprężania przy zachowaniu normalnego ciśnienia sprężania. Proces ten jest korzystny dla dobrej sprawności spalania, ponieważ stopień sprężania w silnikach benzynowych jest ograniczony liczbą oktanową stosowanego paliwa, natomiast wyższy stopień rozprężania pozwala na dłuższe czasy rozprężania (czas spalania), a tym samym obniża temperaturę spalin - wyższa sprawność silnika . W rzeczywistości wyższa sprawność silnika prowadzi do zmniejszenia zużycia paliwa o 10-15%. Osiągnięto to dzięki mniejszej pracy potrzebnej do sprężenia mieszanki, a także niższym stratom pompowania i spalin oraz wspomnianemu wyższemu nominalnemu stopniowi sprężania. Wręcz przeciwnie, główną wadą silnika pracującego w cyklu Atkinsona jest mała moc wyrażona w litrach, którą rekompensuje zastosowanie silnika elektrycznego (napęd hybrydowy) lub uzupełnienie silnika o turbosprężarkę (cykl Millera), jak w Mazdzie Xedos 9 z silnikiem. silnik 2,3 l.
