Czujnik obrotów
Prędkość obrotowa silnika jest określana przez sterownik na podstawie sygnału generowanego przez indukcyjny czujnik prędkości wału korbowego.
Czujnik współpracuje z zębatym ferromagnetycznym kołem impulsowym i może być umieszczony na wale korbowym w 
koło pasowe lub koło zamachowe. Wewnątrz czujnika cewka jest owinięta wokół rdzenia z miękkiej stali, którego jeden koniec jest połączony z magnesem trwałym, tworząc obwód magnetyczny. Linie siły pola magnetycznego przenikają przez część zębatą koła impulsowego, a strumień magnetyczny pokrywający uzwojenie cewki zależy od względnego położenia czoła czujnika i zębów oraz szczelin między zębami na kole impulsowym . Gdy zęby i gardziele naprzemiennie przechodzą przez czujnik, strumień magnetyczny zmienia się i indukuje sinusoidalne przemienne napięcie wyjściowe w uzwojeniu cewki. Amplituda napięcia wzrasta wraz ze wzrostem prędkości obrotowej. Czujnik indukcyjny pozwala mierzyć prędkość od 50 obr/min.
Za pomocą czujnika indukcyjnego można również rozpoznać określone położenie wału korbowego. Do jej oznaczenia służy punkt odniesienia, powstały poprzez usunięcie dwóch kolejnych zębów na kole impulsowym. Zwiększone wcięcie międzyzębowe powoduje, że w uzwojeniu cewki czujnika powstaje napięcie przemienne o amplitudzie większej niż amplituda napięcia indukowanego przez pozostałe zęby i wcięcia międzyzębowe koła impulsowego.
Jeżeli w układzie sterowania występuje tylko jeden czujnik prędkości i położenia wału korbowego, brak sygnału uniemożliwia obliczenie kąta wyprzedzenia zapłonu lub dawki paliwa. W takim przypadku nie można zastosować żadnej z wartości zastępczych zaprogramowanych w sterowniku.
W złożonych zintegrowanych układach wtrysku zapłonu sygnały zastępcze są pobierane z czujników wałka rozrządu w przypadku braku sygnału z czujnika prędkości i położenia wału korbowego. Sterowanie silnikiem jest zdegradowane, ale przynajmniej może pracować w tzw. trybie awaryjnym.
