15 lat KTO Rosomak w Siemianowicach Śląskich Czechy. jeden
Od grudnia 2004 r. do 30 września br. zakłady Rosomak SA dostarczyły do Sił Zbrojnych RP 841 kołowych transporterów opancerzonych Rosomak i opartych na nich pojazdów. Na zdjęciu (od lewej do prawej): wóz rozpoznania technicznego Rosomak-WRT, karetka Rosomak-WEM, kołowy bojowy wóz piechoty Rosomak.
W grudniu tego roku minie 15 lat odkąd ówczesne Wojskowe Zakłady Mechaniczne SA w Siemianowicach Śląskich (obecnie Rosomak SA) przekazały polskim siłom zbrojnym pierwszy kołowy wóz bojowy Rosomak zbudowany w Polsce, począwszy od etapu spawania płyt kadłuba. Choć pierwsze dziewięć pojazdów – trzy bojowe i sześć bazowych – przejęto rok wcześniej, w grudniu 2004 roku, to jednak pochodziły one z kilkudziesięciu partii wyprodukowanych w fińskiej fabryce Patria Vehicles Oy w Hämeenlinna. Tym samym data grudzień 2005 r. z punktu widzenia zakładów w Siemjanowicach jest nie mniej ważna, a może nawet ważniejsza, gdyż formalnie zapoczątkowała licencyjną produkcję Rosomaksu i trwający proces polonizacji tej struktury, która trwa do dziś. dzień.
Decyzja o wyborze oferty Wojskowych Zakładów Mechanicznych w dwuetapowym przetargu na nowy kołowy transporter opancerzony (APC) ogłoszonym 14 sierpnia 2001 roku przez Departament Polityki Zbrojeniowej MON zapadła w komisji przetargowej Ministerstwa Obrony Narodowej w dniu 10 grudnia 2002 roku firma z Siemianowic Śląskich zaoferowała samochód AMV (XC-360) firmy Patria Vehicles Oy z Finlandii. Planowana do zakupu dostawa 690 aut tego typu miała kosztować 4,925 mld zł brutto, stopień polonizacji miał wynieść 32%, a deklarowany okres gwarancji 42 miesiące. Oferty WZM zostały ustalone na 76,19. Konkurencyjne oferty Huty Stalowa Wola SA (transporter MOWAG / GMC Piranha IIIC) oraz Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Mechanicznych „OBRUM” Sp. z oo (Steyr Pandur II) uzyskała odpowiednio 68,3 pkt. i 43,24 pkt, więc przewaga była oczywista. Należy zaznaczyć, że w 2002 roku pojazdy przeszły porównawcze testy naziemne w Polsce, choć nie do końca spełniały wymagania taktyczno-techniczne, a jedynie Pandur II był wyposażony w dwuosobową wieżę z armatą 30 mm – wymóg zastosowanie tej konfiguracji znalazło się dopiero w zmienionych wymaganiach towarzyszących zaproszeniu do udziału w ostatnim etapie przetargu, które zostało wystawione 2 sierpnia 2002 r., po zakończeniu głównych etapów badań porównawczych.
Bojowy Rosomak na linii montażowej zakładu Rosomak SA w Siemianowicach-Slańsku. Trwa integracja systemu wieżowego HITFIST-30P.
Na konferencji prasowej w siedzibie MON 20 grudnia 2002 roku ogłoszono werdykt komisji i zwycięstwo w przetargu WZM na maszynę Patria, której wersja bojowa miała być uzbrojona w -miejscowa armata mm Mk30 Bushmaster II. Spośród 30 maszyn 44 miało być w nią wyposażonych (koszt samej wieży określono wówczas na poziomie 690% ceny całej maszyny), 313 w zdalnie sterowaną stację wykonaną z włókna szklanego 52 mm oraz pozostałe 87 reprezentowane były przez tzw. wersję podstawową (na ich podstawie miały powstać opcje specjalistyczne, w tym 12,7 w układzie 290×32).
15 kwietnia 2003 r. MON podpisało kontrakt z Wojskowymi Zakładami Mechanicznymi na dostawę 690 pojazdów w latach 2004–2013, z czego: 313 w wersji bojowej z wieżami HITFIST-30 (96 z ppk Spike LR). wyrzutnie), 377 bazowych pojazdów specjalistycznych w budowie (125 transporterów opancerzonych ze zdalnie sterowanym stanowiskiem z wyrzutniami 12,7 mm, 78 taktycznych wozów dowodzenia, 41 wozów pogotowia, 23 wozy artyleryjskie, 34 wozy pomocy technicznej, 22 wozy wsparcia inżynieryjnego, pięć pojazdów rozpoznania inżynieryjnego, 17 pojazdów do wykrywania zanieczyszczeń, 32 pojazdy w wersji 6×6 jako bojowe pojazdy rozpoznania w wersjach dowodzenia i liniowych).
Podstawowy kontrakt z Ministerstwem Obrony Narodowej umożliwił zawarcie kontraktów pomiędzy WZM a Oto Melara oraz Patrią na dostawę wież i podwozi. Dokumenty zostały podpisane odpowiednio 6 i 30 czerwca 2013 roku. Warto tutaj zaznaczyć, że przed rozpoczęciem produkcji pojazdów i wież w Polsce obie firmy zagraniczne musiały dostarczyć 40 podwozi (11 bojowych i 29 bazowych). i 50 wież. Miało to zapewnić dostawę maszyn w 2004 roku i częściowo w 2005 roku, a w przypadku wież do początku 2006 roku.
Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, zawarcie tych umów wiązało się z zobowiązaniami offsetowymi, które rekompensowały koszty dostaw z zagranicy. Umowy potrącenia zostały zawarte 1 lipca 2003 r. Wartość potrącenia umowy z Patrią wyniosła 482 mln euro (siedem bezpośrednich i sześć pośrednich zobowiązań) oraz z Oto Melara 308 mln euro (18 bezpośrednich i siedem pośrednich zobowiązań). . W kolejnych latach, w związku z ekspansją dostaw zagranicznych, wzrosły koszty umów offsetowych (Patria do 521 mln euro, Oto Melary do 343 mln euro), część pierwotnych zobowiązań została wycofana, inne zostały wprowadzone, m.in. w aneksach.
Dostawy sprzętu dla Sił Powietrznych RP - kontrakty 2003 i 2013.
Zgodnie z warunkami umowy z 15 kwietnia 2003 roku pierwszych dziewięć pojazdów (trzy bojowe i sześć podstawowych) miało trafić do klienta do 15 grudnia 2004 roku. Dla Wojska Polskiego nie spełniało to wielu wymagań technicznych . , wymaganiami taktyczno-operacyjnymi określonymi w Specyfikacji istotnych warunków zamówienia, a wieża w konfiguracji odpowiadającej HITFIST-8P w rzeczywistości nie istniała, zamawiający zażądał dostarczenia próbek pojazdów w wersji bojowej i podstawowej w celu wykonania odbioru testów, które miały potwierdzić ich pełną zgodność z wymaganiami taktyczno-technicznymi. Odbywały się one przez 8 lat w dwóch głównych etapach, a brały w nich udział samochody z oznaczeniami PL-30 i PL-2004. Pierwszy etap odbył się w Finlandii (część prób trakcyjnych, testy odporności na wybuchy min) i we Włoszech (wstępne próby wieży, część strzelaniny). Drugi realizowany był w Polsce w dniach 1 czerwca – 2 listopada. Zakres badań obejmował weryfikację 30 parametrów podzielonych na 10 grup. Tylko w Polsce oba pojazdy pokonały ponad 240 51 km w różnym terenie, a wóz bojowy oddał ponad 25 strzałów z armaty 000 mm i ponad 700 strzałów z karabinu maszynowego. 30 listopada dyrektor Departamentu Polityki Obronnej MON zatwierdził wyniki badań, uznając, że pojazd AMV 1000 × 18 Rosomak może zostać wprowadzony do uzbrojenia Sił Zbrojnych RP, ale komisja zarekomendowała zmiany lub modyfikacje pojazdów będą dokonywane zgodnie z ustalonym harmonogramem. Spośród 8 badanych parametrów 8 uznano za „odpowiadające wszystkim przyjętym wartościom (powyżej lub zgodnie z wymaganiami)”, w 240 przypadkach konieczne było uwzględnienie zaleceń komisji (od 212 czerwca 22 r. 30 samochody z wprowadzonymi poprawkami musiały być wykonane i wcześniej skodyfikowane do 2005 czerwca 30 r.). Zalecenia dotyczyły w szczególności zmechanizowanego demontażu falochronu, rozmieszczenia urządzeń na wieży (w tym konsoli systemu Obra-2006, terminala dowódcy), rozmieszczenia sensorów systemu SSP-3 Obra-1, zmiany rozmieszczenie przyrządów na pulpicie sterowniczym . Osiągnięcie sześciu parametrów uznano za nieuzasadnione operacyjnie, technicznie lub ekonomicznie, częściowo ze względu na zbyt wysokie wymagania VTP (np. sprzeczności zapisów polskiej normy PN -V-3 z charakterystykami użytkowymi urządzeń określanych przez wojsko jako wyposażenie obowiązkowe (system przeciwpożarowy Deugra). Zrezygnowano również z dotychczasowego ścisłego wymogu przewozu samochodu w ładowni samolotu C-XNUMX Hercules.
Zalecone przez komisję zmiany zostały wprowadzone do bojowej wersji Rosomaka nr 41, która z powodzeniem przeszła rozszerzone testy akceptacyjne wiosną i latem 2005 roku.
Zatwierdzenie decyzji na podstawie wyników testów odbiorczych otworzyło drogę do pełnej realizacji zawartej umowy i rozpoczęcia dostaw pojazdów. Jak już wspomniano, pierwsze dziewięć pojazdów zostało przekazanych do reprezentacji wojskowej 33. okręgu w połowie grudnia 2004 r., zgodnie z harmonogramem dostaw określonym w kontrakcie.
Decyzją Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia 31 grudnia 2004 r. lotniskowiec Rosomak został oficjalnie włączony do Sił Zbrojnych RP, a 8 stycznia 2005 r. pierwsze dziewięć samolotów zostało oficjalnie przeniesiony do 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej z dowództwem w Międzyrzeczu. Docelowo zamówiona liczba Rosomaków miała umożliwić wyposażenie w nie batalionów zbrojnych 12. Brygady Zmechanizowanej (trzy bataliony), 17. Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej (trzy bataliony) i 21. Brygady Strzelców Podhalańskich (dwa bataliony).
